Ελληνορθόδοξη Κοινότητα  Αγίου Ελευθερίου   LEYTON   ΛΟΝΔΙΝΟΥ

  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ-

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

Την  Κυριακή ,10 Μαρτίου 2013  και ώρα 11^η π.μ. θα γίνει Εκδήλωση Μνήμης  για τον  Ελληνοκύπριο ήρωα και Εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Οργανώνεται από την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα  Αγίου Ελευθερίου  LEYTON  Ανατολικού ΛΟΝΔΙΝΟΥ ,που γίνεται κάθε χρόνο.

Η επιμνημόσυνη Δέηση  θα γίνει στον Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου, θα συμμετάσχουν με απαγγελίες ,τραγούδια και κατάθεση στεφάνου οι μαθητές  του Σχολείου της Ομώνυμης Κοινότητας και θα ομιλήσει για τον αείμνηστο ήρωα ο κ.Βησσαρίων Μπακόλας.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ    ΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Ευχαριστώ θερμά το Δ.Σ. της Ελληνοορθόδοξης Κοινότητας Αγίου Ελευθερίου Leyton  Ανατολικού Λονδίνου που μου έδωσε αυτήν την μοναδική ευκαιρία να γυρίσω πίσω 57 χρόνια και να ξαναζήσω τους επικούς αγώνες του Κυπριακού Λαού και περισσότερο από όλα το πνεύμα θυσίας και αυτοθυσίας της Ελληνικής Κυπριακής Νεολαίας. Θα αναφέρω δυό επετειακά παραδείγματα.

 Το Πρώτο :     Τέτοιες μέρες, στις 14 του Μάρτη 1956, στην Λάρνακα, όπως γράφει ο Δ.Μικελλίδης, στην κηδεία του ποιο μικρού ήρωα της Ε.Ο.Κ.Α, του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη, τα κορίτσια χόρευαν τον χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι/κι΄ούτ’ανθός στην αμμουδιά κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε/ δίχως την Ελευθεριά.

Και το δεύτερο:         Τέτοιες μέρες του Μάρτη,13 ξημερώνοντας14,ένα χρόνο αργότερα, το 1957 στις Κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, απαγχονίζεται ο Νεαρώτερος αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. ο μαθητής με τα πολλά χαρίσματα 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης από την Τσάδα της Πάφου. Δεν αξιώθηκαν οι γονείς του Μιλτιάδης και Αφροδίτη,τα 4 άλλα αδέρφια του να του κάνουν αξιοπρεπή κηδεία διότι ο Δυνάστης με τις χιλιάδες στρατιωτών Ειδικών Δυνάμεων  έτρεμε και από το χτύπημα από τις καμπάνες. Και η καμπάνα της Ορθόδοξης Εκκλησιάς που σήμαινε συναγερμό Ψυχών, ήταν ένα ισχυρό όπλο για τον αγωνιζόμενο για Λευτεριά Λαό. Ο Δυνάστης τοποθέτησε το σεπτό  Σώμα του Βαγορή στα  «Φυλακισμένα μνήματα», στον ίδιο νωπό τάφο που πριν από λίγες μέρες με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο είχε ταφεί ο Αετός του Μαχαιρά, ο Γρηγόρης Αυξεντίου.  Ποιός δάσκαλος και ποιος γονιός είχε τότε την δύναμη της Λογικής να συγκρατήσει τέτοια φλογισμένα νειάτα;!...Και ποια μητέρα μπορούσε να αντέξει τα βασανιστήρια του σπλάχνου της στη φυλακή που είχαν επινοήσει από τότε τα έξυπνα…πλέγματα- αόρατα παραπετάσματα, όπως αργότερα τις λεγόμενες έξυπνες ..βόμπες.

Στη Λάρνακα καταγράφτηκε τότε για την εν ψυχρώ δολοφονία του μικρού Δημητράκη το ξέσπασμα σε κλάματα κάποιας  Αγγλίδας που γνώριζε το γειτονόπουλο. Αλλά και η Παγκόσμια κατακραυγή μετά την καταδίκη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη με πρώτη την ίδια την Αγγλία,δείχνουν ότι οι Λαοί   έχουν κατανόηση για το Δίκαιο. Κάποια άδικα και μεγάλα συμφέροντα ολίγων Εξουσιαστών βασανίζουν ανθρώπους και χωρίζουν λαούς. Ο Παλληκαρίδης ,Παλληκαρά έλεγαν τον Παππού του,είναι ο ένατος και ο τελευταίος που τον ανέβασαν στην κρεμάλα. Με γρήγορες διαδικασίες είχαν καταδικάσει για αγχόνη άλλα 26 παλληκάρια. Δεν τόλμησαν οι δυνάμεις της Βίας και της Τρομοκρατίας να τελειώσουν τα  ωμά εγκλήματα, διότι η Υποκρισία ξεσκεπάζεται επικίνδυνα.  ΄Ετσι περνούσαν οι ζοφερές και οι μαύρες τότε μέρες στην Κύπρο που στο βάθος έβλεπες κάποιο φως και διαγράφονταν ελπίδες Ελευθερίας.

Ο  Ευαγόρας Παλληκαρίδης  γεννήθηκε  στο ορεινό χωρίο Τσάδα της Πάφου,

 Ευαγόρας Παλληκαρίδης (1938-1957)

 

  στις  28 Φεβρουαρίου του 1938. Είναι το τέταρτο παιδί από τα 5 της πολύτεκνης οικογένειας Μιλτιάδη και Αφροδίτης Μαυρομάτη. Είναι δεύτερος ξάδελφος του απαγχονισθέντα  την 21^η Σεπτεμβρίου 1956 ήρωα Στέλλιου Μαυρομάτη.  Στο Δημοτικό του χωριού του πάντα αριστεύει και διακρίνεται για το  ήθος και τον χαρακτήρα του. Από την πρώτη τάξη στο γυμνάσιο ο Βαγορής ζούσε ποιό έντονα εκείνη την εποχή του 1950.Ζούσε έντονα την πίκρα  για την αθέτηση της υπόσχεσης των Άγγλων για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ζούσε έντονα το  Ενωτικό με την Ελλάδα αποτέλεσμα 97% του δημοψηφίσματος  που είχε γίνει από την Εθναρχούσα τότε Εκκλησία της Κύπρου. Αυτό  σημάδεψε πολύ βαθειά την καρδιά του 13χρονου μαθητή του Γυμνασίου. Το ίδιο έγινε και για όλα τα άλλα παιδιά της Κύπρου. Το 1953 στο Ιακώβιο Γυμναστήριο αντί της Ελληνικής Σημαίας αναρτήθηκε η Αγγλική και αυτό ξεσήκωσε όλους τους μαθητές σε διαδήλωση διαμαρτυρίας. Ο Ευαγόρας  αναρριχήθηκε στον ιστό και κατεβάζει την Σημαία. Συλλαμβάνεται ο 15ντάχρονος  για τα γεγονότα της Πάφου και αργότερα αφέθηκε ελεύθερος λόγω της ηλικίας του. Αυτό επανέλαβε στη Δερύνεια στις 14 Αυγούστου 1996 ο Σολωμός Σολωμού με την τουρκική σημαία.

Από τότε ο Ευαγόρας  Παλληκαρίδης   μοιράζεται τη νεανική του ορμή σε αγώνες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και να γράφει ποιήματα. Ήταν ένα παιδί  πολύ προικισμένο με πολλά χαρίσματα και προσόντα. Μας άφησε ένα πλούσιο πνευματικό έργο σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και  σε νεαρή ηλικία. Από τότε έδειξε τα ηγετικά του προσόντα ξεσηκώνοντας με ακράτητο ενθουσασμό για διαδηλώσεις για διαμαρτυρίες για υπεύθυνη παρουσία παντού. Στις 17 Νοεμβρίου1955 συλλαμβάνεται από τις κατοχικές δυνάμεις της Αγγλίαςκαι δικάζεται. Δεν παραδέχεται όμως την ενοχή του και παραπέμπεται  γιανα δικαστεί πάλι στις  στις 6 Δεκεμβρίου. Τότε, μαθητής της προ τελευταίας τάξης του Γυμνασίου, παίρνει την μεγάλη απόφαση με την ευχή του πατέρα του. 5 Δεκεμβρίου 1956,παραμονή της δίκης,στα 17 του χρόνια, περνάει στην παρανομία.

__ «Καλύτερα πατέρα να ανεβώ στα βουνά παρά να να με βασανίζουν στη φυλακή».

__Πήγαινε παιδί μου στην ευχή του Θεού και να είσαι Τίμιος και Δίκαιος.!.»

Μπαίνει κρυφά στο σχολείο του και για αποχαιρετισμό  άφησε στην έδρα ένα σημείωμα ,όπου μεταξύ των άλλων έγραφε:

Θα πάρω μιαν ανηφοριάν, θα πάρω μονοπάτια,

Να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Εγκαταλείπει το σχολείο και δίνει τον όρκο του αγωνιστή.

«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:

1.- Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την Απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.

2.- Δεν θα εγκαταλείψω τον Αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα

 παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο Σκοπός του Αγώνος.

3.- Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.

4.- Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως

 όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.

5.- Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου

 παρά μόνον εις εκείνους δι΄ ούς έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.

6.- Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του Αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτελείας ή κομματικού συμφέροντος.

7.- Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας»

Μετά εντάσσετα στις ένοπλες ανταρτικές ομάδες της Εθνικής Οργάνωσης  Κυπρίων Αγωνιστών, της Ε.Ο.Κ.Α. του Διγενή. Από τότε πρωτοστατεί σε πολλές μάχες και στα περισσότερα γεγονότα μέχρι την 18^η Δεκεμβρίου 1956.  Τότε σε στροφή δρόμου στη  Λυσό, έπεσε σε ενέδρα Αγγλικής περιπόλου με δυό  συναγωνιστές του που διέφυγαν.Στη δίκη της 25^ης Φεβρουαρίου 1957 παραδέχτηκε την ενοχή του, δεν άφησε περιθώρια υπεράσπισης στους δικηγόρους του και δήλωσε στους δικαστές:    «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έπραξα, το  έπραξα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν  του. Τίποτε άλλο». Η Παγκόσμια κατακραυγή, όπως προανάφερα δεν έφερε αποτέλεσμα για την ζωή του Παλληκαριού.

Σταθερή μένει αυτή η απόφαση για αυτοθυσία για τρεις και περισσότερο μήνες μέχρι τα μεσάνυχτα της 13^ης με-14ης Μαρτίου. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίζεται στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας.   Ο Βαγόρας γνώριζε καλά ότι το 1956 είχαν κρεμασθεί  στην ίδια κρεμαλα 8 γενναίοι Κύπριοι συναγωνιστές.. Γνώριζε καλά ότι  μέσα στις Κεντρικές φυλακές ο Δυνάστης είχε φτιάξει το κοιμητήριο που  οι πονεμένοι γονείς και συγγενείς και οι αποφασισμένοι αγωνιστές το είχαν ονομάσει « Φυλακισμένα Μνήματα».

Αυτά όλα είναι η συνέχιση και η επανάληψη της Αυτοθυσίας του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των άλλων επισκόπων της Κύπρου στις  9 Ιουλίου 1821.

«Δεν θέλω Κκιόρογλου εγιώ να φύω που την Χώραν

Θέλω να μείνω Κκιόρογλου κι ας πα’ να με σκοτώσουν.

………………………………………………………………………………..

Η Ρωμηωσύνη έν φυλή συνόκαιρη του κόσμου

Κανένας δεν εβρέθηκεν για την ιξηλείψει..

Η Ρωμηωσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος  λείψει.»

Εμείς οι Ρωμηοί, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες αναπτύξαμε έναν Πολιτισμό  από τα παλιά τα χρόνια διαφορετικό από τους άλλους πολιτισμούς ,τον Πολιτισμό της Προσφοράς, της Θυσίας και της Αυτοθυσίας. Δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τα φαινόμενα καμικάζι, με τα φαινόμενα θρησκευτικού φονταμελισμού και επιθετικής αυτοκτονίας.

Εμείς τον πολιτισμό μας τον ορίζομε ως βίωση και δημιουργία υπερατομικών αξιών.

Η Αυτοθυσία του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των άλλων επισκόπων του 1821 ως υπερατομική αξία πότισε τις ρίζες του δέντρου της Ελευθερίας των Ελληνοκυπρίων και τα πολλά παλληκάρια της Ε.Ο.Κ.Α  του Διγενή έφεραν το εφικτό αποτέλεσμα του 1959,την Ανεξάρτητη Κύπρο. Όλοι βοήθησαν για αυτό το εφικτό αποτέλεσμα, αλλά οι θυσίες των κυπρίων παλληκαριών είναι η κορυφή της προσφοράς. Είναι το Ελληνικό Φιλότιμο που ο αείμνηστος π.Ρωμανίδης το αναλύει ως πρακτική υπαρξιακή το γνωστό μας Θρησκεία, Πατρίδα και Οικογένεια. Θησαυρός Αξιών που για χρόνια τον πολεμούν εκείνοι που δεν τον κατανοούν ή δεν τον κατέχουν.

Αναφέρθηκα στα προηγούμενα από μια μεγάλη ανησυχία διαβάζοντας σε πολλά μπλόγκς και στην Σημερινή της Κύπρου,27-1-2013.Διάβασα λοιπόν, ότι έγινε κάποια προσπάθεια να απαγορευθεί η επίσκεψη των μαθητών στα «φυλακισμένα μνήματα». Τέτοια και χειρότερα φαινόμενα, κρίσεως Αξιών και Πολιτισμού είχαμε και έχουμε και στην Ελλάδα. Αυτή η κρίση Αξιών που προηγήθηκε, έφερε την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.   Το παρήγορο για την Κύπρο είναι , ότι αμέσως σθεναρά αντέδρασαν         παράγοντες εκπαιδευτικοί. Μια από τις απαντήσεις ήταν: «Τα Φυλακισμένα Μνήματα είναι η Δόξα της Κύπρου, είναι η δικαίωση του ανθρώπου, είναι το προσκυνητάρι του Παγκόσμιου πολιτισμού. Πού να το περίμενες αυτό Ευαγόρα Παλληκαρίδη;!!!..: Αναλαμπές πολιτισμού Θυσίας και Αυτοθυσίας έχουμε στην Κύπρο στα μέσα του Αυγούστου το 1966 με τα γεγονότα της Δερύνειας. Η θυσία του Τάσου Ισαάκ  πυροδότησε το Ζωντανό Πνεύμα του Παλληκαρίδη στην ψυχή του Σολωμού Σολωμού που αναρριχήθηκε στον κοντό και κατέβασε την τουρκική σημαία. Με το αίμα της ζωής του, υπενθύμησε σε όλον τον κόσμο και ίδιαίτερα στους βιομήχανους των ατέρμονων συνομιλιών,ότι η παράταση του εγκλήματος Εισβολής  της Τουρκίας είναι παγκόσμια ιστορική ανωμαλία.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Στον ορίζοντα βλέπουμε και πάλι σύννεφα. Τότε η πρώτη Προκήρυξη της 1^ης Απριλίου 1955 άρχιζε:   «Με την βοήθεια του Θεού ,με πίστη στον τίμιο Αγώνα μας με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού…». Αυτά ήταν τα μεγάλα μας όπλα τότε. Στην πορεία μας αν κάναμε λάθη είναι καιρός με Μετάνοια και με το Έλεος του Θεού, να ανασυντάξουμε τις ακαταμάχητες δυνάμεις μας.

Αιωνία σας η Μνήμη Αθάνατοι Ήρωες. Ζήτω η Κύπρος μας!.. Ζήτω το Ελληνικό μας Έθνος!..

Leyton  10-3-2013                  Βησσαρίων Μπακόλας

ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ  ΝΙΚ. ΜΠΑΚΟΛΑΣ

Πάρεδρος Παιδ.Ινσ.-Επιθεωρητής

Dip.ed.,b.ed.,b.pol.sc.,prodr.ed(3952/82 ΔΙΚΑΤΣΑ

Αγίου Κων/νου 17 Παλλήνη,153.51

Τηλ.φαξ 2106031874,κ.6974771776

Email  vissarionbakolas@yahoo.gr