Ταυτότητα & Ιστορία — Δεκεμβρίου 12, 2011 1:17 μμ
Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά*Posted by admin
Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας

Τιμή: 15 €
Σχήμα: 13Χ21
Σελίδες: 200



Στον βαθμό που αναπτύσσεται και εδραιώνεται η «αποδομητική» ιστορική σχολή, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Θα πρέπει να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η Τριπολιτσά, τα Ορλωφικά, η ίδια η «κλεφτουριά»…

…να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι και η «γαλλική Επανάσταση». μια άλλη αποφασιστική συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι., έως τους Σουλιώτες, τους Μανιάτες, την κλεφτουριά. Κατ’ εξοχήν, δε οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο, εξ αιτίας του μακρόχρονου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της συμμετοχής τους στην Επανάσταση.

Η αποδομητική σχολή επιχειρεί, λοιπόν, να καταδείξει, αν χρειαστεί, και δια του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση, ενώ το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα!

Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να «απομυθοποιηθούν» και να διαστρεβλωθούν γεγονότα-σταθμοί στην ιστορία των Σουλιωτών, αλλά και στη νεώτερη ιστορική συνείδηση των Ελλήνων: Η αυτοπυρπόληση του Σαμουήλ στο Κούγκι δεν έγινε ποτέ. είναι αμφίβολο εάν ανατινάχτηκε η Δέσπω στου «Δημουλά τον Πύργο». προπαντός, ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές! Συνωστισμένοι στη Σμύρνη, συνωστισμένες στο Ζάλογγο!

* Ο επίλογος από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας, που κυκλοφορεί.

Απομυθοποίηση ή αποσιώπηση

Στις μέρες μας, λοιπόν, στα πλαίσια της (αποδομητικής;) κριτικής των «εθνικών αφηγήσεων», οι οποίες επέτρεψαν τη συγκρότηση και την εδραίωση του εθνικού κράτους, μαζί με άλλους κομβικούς «εθνικούς μύθους» –κρυφό σχολειό, κήρυξη της επανάστασης την 25η Μαρτίου κ.ά.–, επιχειρείται και η «απομυθοποίηση» του Σουλίου και των Σουλιωτών. Και το επιχείρημα, ή μάλλον η δικαιολογία, που προβάλλεται, είναι πως επιβάλλεται να «ξαναγραφτεί» η ιστορία, χρησιμοποιώντας νέα ερευνητικά και θεωρητικά εργαλεία.

Πράγματι, κάθε γενιά, κάθε εποχή, οφείλει να επανεξετάζει τα ιστορικά γεγονότα και να συμπληρώνει, να διορθώνει, κάποτε και να αναθεωρεί αν χρειαστεί, υπό το φως νέων πηγών και νέων ιδεών. Ωστόσο, θα πρέπει να ξαναγραφτεί για να φωτιστεί και όχι για να αποσιωπηθούν πτυχές της ή ακόμα και να διαστρεβλωθεί. Έτσι, πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη μια σύγχρονη ιστορική έρευνα που δεν μένει στα εργαλεία και τις πηγές που υπήρχαν στην εποχή του Παπαρρηγόπουλου. Η ενδελεχής έρευνα των πηγών, η χρήση της οικονομικής ιστορίας, ακόμα και η σχετική αποστασιοποίηση από τα ιστορικά γεγονότα, δεν είναι μόνον θεμιτές αλλά και αναγκαίες.

Οι επικρίσεις μας λοιπόν στους αποδομητές ιστορικούς δεν αφορούν εν τέλει στην απομυθοποιητική τους πρόθεση –που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει και θετικά, αποκαλύπτοντας κρυμμένες πλευρές της ιστορίας– αλλά μάλλον στην επιχειρούμενη συστηματική διαστρέβλωση και αποσιώπηση της ιστορικής αλήθειας.

Είναι θεμιτό και αναγκαίο να διερευνηθεί η οργάνωση και ο ρόλος των πατριών, ή οι οικονομικές σχέσεις εξάρτησης των παρασουλιώτικων χωριών από τις μεγάλες φάρες του Σουλίου κ.λπ. Ωστόσο, δεν μπορεί να παρασιωπηθεί ή να υποβαθμιστεί το στοιχείο της αγωνιστικότητας, της μαχητικότητας και του ηρωισμού των Σουλιωτών, ή οι μέθοδοι και τα στρατηγήματα που χρησιμοποιούσαν κατά τις αναρίθμητες συγκρούσεις τους. Και αυτό όχι μόνο, ή κυρίως, για λόγους εθνικού φρονηματισμού –για το Σούλι θα μπορούσε να γράψει και κάποιος ξένος ιστορικός– αλλά διότι αυτό το στοιχείο είναι συστατικό της σουλιώτικης κοινότητας. Αυτή δεν θα μπορούσε καν να υπάρξει χωρίς το αγωνιστικό/ηρωικό στοιχείο που σφραγίζει άνδρες, γυναίκες και παιδιά μιας πολεμικής ομοσπονδίας. Θα ήταν ως εάν γράφαμε για τη Σπάρτη παραγνωρίζοντας ή υποβαθμίζοντας το επίσης ηρωικό/αγωνιστικό στοιχείο και μέναμε μόνο στις σχέσεις με τους είλωτες, τους περιοίκους κ.λπ. Όμως, η Σπάρτη και το Σούλι ήταν κατ’ εξοχήν πολεμικές κοινότητες και το ηρωικό/αγωνιστικό στοιχείο ήταν προϋπόθεση της ύπαρξής τους.

Και είναι κρίμα το ότι πιο πρόσφατα έργα για το Σούλι –σε μία εποχή που εκπονούνται ελάχιστες σχετικές μελέτες­– γράφτηκαν με στόχο τους Σουλιώτες, δηλαδή την αποδόμησή τους. Κατ’ αρχάς, διότι, υποβαθμίζοντας το Ζάλογγο και τη Δέσπω, «ξεχνώντας» τη Λένη Μπότσαρη, αμφισβητώντας την αυτοπυρπόληση του Σαμουήλ, μεταβάλλοντας σε κυριολεκτικό θήραμα μιας δήθεν αντικειμενικής ιστοριογραφίας τον Φώτο Τζαβέλα, αποτυγχάνουν στην ίδια την αναπαράσταση της σουλιώτικης κοινότητας, για την οποία ανάλογες πράξεις ηρωισμού αποτελούσαν προϋπόθεση της επιβίωσής της και κομβικό στοιχείο της «ιδιοπροσωπίας» της. Επί πλέον, εξ αιτίας των εθνοαποδομητικών αντιλήψεων και των συναφών ιδεολογικών παρωπίδων, το έργο τους –κατ’ εξοχήν εκείνο της Ψιμούλη, με τις σχετικές αναλήθειες, παρασιωπήσεις και διαστρεβλώσεις– σκιάζεται στο σύνολό του από την υποψία της αναξιοπιστίας. Για να αναγνωστεί από τον οποιονδήποτε επιμελή αναγνώστη, θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν όγκο παραπεμπόμενων βιβλίων και εγγράφων, μια και δεν έχουμε να κάνουμε με περιστασιακά λάθη και παρασιωπήσεις, αλλά με ένα συστηματικό εγχείρημα αποδόμησης των Σουλιωτών, και της… ιστορικής αλήθειας, παρεμπιπτόντως.

Εξ άλλου, όσα ήδη προανέφερα για την αιτιολόγηση της αγωνιστικής/ηρωικής φύσης της σουλιώτικης κοινότητας θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια μορφή… θεμιτής απομυθοποίησης, διότι το ηρωικό στοιχείο τοποθετείται μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια και δεν εμφανίζεται πέραν και υπεράνω της ιστορίας. Αν, λοιπόν, με το επιχείρημα της απομυθοποίησης, μια ιστορία του Σουλίου και των Σουλιωτών, από το ένα άκρο, δηλαδή τη σχεδόν αποκλειστική επικέντρωση στην περιγραφή γεγονότων, κατεξοχήν πολεμικών, οδηγείται στο αντίθετο, δηλαδή σε μια καταγραφή των δημογραφικών, οικονομικών, κοινωνικών, γεωγραφικών δεδομένων, συρρικνώνοντας και διαστρεβλώνοντας τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα, τότε βαρύνεται από έναν αντίστροφο και πιο επικίνδυνο στραβισμό. Πόσο μάλλον αν διαστρέφει και τα σχετικά στοιχεία για να προσλάβει το ζητούμενο.

Γι’ αυτό, για την ιστορία του Σουλίου, θα συνεχίσουμε να προσφεύγουμε προνομιακά στον Περραιβό, τον Λαμπρίδη, τον Αραβαντινό, τον Παπακώστα ή ακόμα και τον Μπενέκο. Διότι, παρά τους περιορισμούς της εποχής τους, είχαν εντοπίσει τα κομβικά στοιχεία της σουλιώτικης «ιδιοπροσωπίας».

Μια σύγχρονη ιστορία του Σουλίου εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, και ελπίζω αυτή η μικρή μελέτη να βοηθήσει όποιον ή όποια αναλάβει να φέρει σε πέρας μια επί τέλους ολοκληρωμένη και ισορροπημένη ιστορία των Λακεδαιμονίων της Ηπείρου.

Οι Σουλιώτες και η εθνική συνείδηση

Για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι Σουλιώτες δεν διέθεταν αναπτυγμένη «εθνική συνείδηση», θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως η εθνική συνείδηση, πριν την επανάσταση του ’21 και τη δημιουργία εθνικού κράτους, αποτελεί για τους Έλληνες και τους Σουλιώτες πολεμιστές μια συνείδηση γένους, μια συνείδηση σχεδόν ταυτισμένη με τη θρησκευτική ταυτότητα και τις παραδόσεις, μια συνείδηση της ρωμιοσύνης. Ωστόσο, οι Έλληνες αρματολοί, ακόμα και οι Σουλιώτες, παραμένουν, τουλάχιστον τυπικά, υποτελείς στην οθωμανική εξουσία – οι Σουλιώτες πληρώνουν και έναν ελάχιστο, υπαρκτό όμως, φόρο στους Οθωμανούς, αναγνωρίζοντας έτσι μια ψιλή οθωμανική κυριότητα.

Για να επιβιώσουν, όλοι οι Έλληνες, από τον Ρήγα Βελεστινλή, στην Κωνσταντινούπολη ή το Βουκουρέστι, έως τον Κολοκοτρώνη, ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν κάποιες σχέσεις με την οθωμανική εξουσία και να έρχονται σε συνδιαλλαγή μαζί της. Εξ ου και τα αναρίθμητα «καπάκια» των κλεφταρματολών, η παρουσία του Αθανάσιου Ψαλίδα, του Ιωάννη Κωλέττη ή του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Αθανάσιου Διάκου στην υπηρεσία του Αλή πασά, οι ανακωχές, οι συμφωνίες, οι προσχωρήσεις ενίοτε ορισμένων Σουλιωτών σε μια ισχυρότερη δύναμη. Και παρ’ όλο που η αντιπαράθεση των Σουλιωτών με τον Αλή, περισσότερο από κάθε άλλη, προσλαμβάνει τον χαρακτήρα της σύγκρουσης δύο στρατοπέδων, ωστόσο δεν παύουν αυτά τα στρατόπεδα να είναι διαπερατά και σχετικά ρευστά. Εξ άλλου, μεγαλύτερη ρευστότητα χαρακτηρίζει ακόμα και τις σχέσεις του Αλή πασά με τον σουλτάνο ή τους αγάδες της Παραμυθιάς. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, η εθνική συνοχή και συνείδηση των Σουλιωτών είναι ήδη εξαιρετικά υψηλή και ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο της εποχής και της περιοχής. Και αυτό διότι η κύρια πλευρά της σχέσης τους με την οθωμανική εξουσία παρέμενε η αντιπαράθεση, πράγμα που δεν παρατηρείται στην καθημερινότητα των εμπόρων, των λογίων ή ακόμα και τη συντριπτική πλειοψηφία των αρματολών, που θα πρωτοστατήσουν αργότερα στην Επανάσταση.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες ζουν υπό ξένη κυριαρχία και σταδιακώς διαμορφώνουν πυρήνες μικροεξουσίας σε πολλαπλά επίπεδα, από την κοινοτική οργάνωση των ορεινών περιοχών και των νησιών μέχρι τις παραδουνάβιες Ηγεμονίες από τα Ζαγοροχώρια και τα Μαντεμοχώρια έως τα Αμπελάκια. Μέσα σε αυτούς τους πυρήνες της μικροεξουσίας, ιδιαίτερη σημασία είχαν οι στρατιωτικές δυνάμεις, οι κλέφτες, τα αρματολίκια, τα στρατιωτικά σώματα της Επτανήσου, των Ηγεμονιών, καθώς και όσα βρίσκονταν στην υπηρεσία του Αλή, διότι θα συγκροτήσουν τις απαραίτητες και εμπειροπόλεμες στρατιωτικές δυνάμεις που θα επιτρέψουν τη διεξαγωγή της Επανάστασης. Ανάμεσα σε αυτές τις στρατιωτικές μικροεξουσίες, ιδιαίτερης σημασίας ήταν εκείνες που συγκροτούσαν οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες και οι Χειμαριώτες, οι οποίοι διέθεταν μια χωρικά προσδιορισμένη και οριοθετημένη ένοπλη εξουσία, κάτω πάντα από την οθωμανική επικυριαρχία, αλλά ουσιαστικά αυτόνομη στην πράξη.

Ανάμεσα στις τρεις αυτές συσσωματώσεις, οι Σουλιώτες συνιστούν μια επιπλέον ιδιαιτερότητα, διότι σχεδόν αποκλειστικό στοιχείο της συγκρότησής τους είναι το πολεμικό. Οι Μανιάτες και οι Χειμαριώτες αποτελούν κοινότητες αγροτο-πολεμικές. Οι αγροτο-ποιμενικές δραστηριότητες αποτελούσαν τη βάση της οικονομικής τους ζωής και η πειρατεία ή η ληστεία συνιστούσαν ένα συμπλήρωμα για τον βιοπορισμό τους.

Οι Σουλιώτες, αντίθετα, αποτελούσαν μια κοινότητα κατ’ εξοχήν πολεμική και οι αγροτο-κτηνοτροφικές δραστηριότητες ήταν η δευτερεύουσα ή τριτεύουσα απασχόλησή τους. Έτσι προσομοιάζουν με τις ομάδες των κλεφτών, μόνο που, σε αντίθεση με αυτούς, συγκροτούν ταυτόχρονα και μια εδραία κοινότητα, με μόνιμο τόπο κατοικίας, σταθερή οικογενειακή εστία και κοινωνικές σχέσεις. Παράλληλα, οι Σουλιώτες είναι υποχρεωμένοι να επεκτείνουν την ακτίνα της δραστηριότητάς τους, στον βαθμό που μεγαλώνει ο αριθμός τους, τόσο από τη δημογραφική τους επέκταση όσο και από τη συρροή νέων πληθυσμών – από το Σούλι θα σχηματιστεί το Τετραχώρι, το οποίο θα επεκταθεί στο Επταχώρι κ.λπ., και τελικά θα επεκτείνουν την «επικράτειά» τους στα υπερεξήκοντα χωριά, τα οποία προστατεύουν από τους Οθωμανούς έναντι χρηματικού και άλλων τιμημάτων. Κατά συνέπεια, οι Σουλιώτες έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με την οθωμανική εξουσία.

Η Βάσω Ψιμούλη πραγματοποιεί μια διαφορετική ανάγνωση των σχέσεων ανάμεσα στους Σουλιώτες και την οθωμανική εξουσία:

…η κοινότητα των τεσσάρων σουλιωτικών χωριών έχει πάρει[ ] τη μορφή της χριστιανικής ποιμενικής-πολεμικής κοινότητας, η οποία δρα ελεύθερα, μη επηρεαζόμενη από την περιστασιακή παρουσία του Οθωμανού σπαχή. [ ] Θα είναι νομότυπη απέναντι στην κεντρική οθωμανική εξουσία και παράνομη απέναντι στην περιφερειακή.[ ] Θα είναι ενταγμένη μέσα από την καταβολή του κεφαλικού και άλλων φόρων, στην ισχύουσα οθωμανική νομιμότητα, αλλά μη αφομοιωμένη στο ισχύον, για την υποτελή κοινωνία, κοινωνικο-οικονομικό σύστημα[1].

Ωστόσο, ιδιαίτερα σε αυτήν όψιμη περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, η κύρια μορφή με την οποία εκφράζεται η «οθωμανική νομιμότητα» δεν είναι παρά η «περιφερειακή εξουσία». Προπαντός σε μια εποχή κατακερματισμού της κεντρικής εξουσίας. Το γεγονός ότι καταβάλλουν έναν ελάχιστο φόρο δεν τους καθιστά νομότυπους υπηκόους της οθωμανικής εξουσίας, με την οποία συγκρούονται σχεδόν αδιαλείπτως. Εξ άλλου, αρκετές φορές είχαν αναγνωρίσει και την τυπική εξουσία του ορκισμένου εχθρού τους, Αλή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τελευταίος, μάλιστα, είναι πασάς των Ιωαννίνων, «βεζίρης» με τρείς «ιππουρίδες»…

Επιπλέον, είναι παγκοίνως γνωστό, και το επαναλαμβάνει επανειλημμένα η ίδια η Ψιμούλη, πως ο Αλής, σε όλες τις μείζονες εξορμήσεις του εναντίον του Σουλίου, ήταν πάντοτε εφοδιασμένος και με το ανάλογο σουλτανικό φιρμάνι. Έτσι θα συμβεί το 1789[2], το 1792[3] και το 1800, ενώ, όπως είδαμε, για την τελική νίκη του εναντίον των Σουλιωτών, θα αποσπάσει τις υψηλότερες διακρίσεις από την Πύλη. Ο Πουκεβίλ, αναλύοντας τις αιτίες της τελικής πτώσης του Σουλίου, μας δίνει μία σημαντική πληροφορία για την ανάμειξή της :

Η υπερβολική τους αλαζονεία [των Σουλιωτών], την τελευταία περίοδο, προκάλεσε την εχθρότητα της Πύλης και ο κιουτσούκ εμπροχόρ, ή ο Μικρός Σταυλάρχης του Σουλτάνου, που είχε σταλεί από την Υψηλότητά του, στα 1802, στις σατραπείες της Πελοποννήσου και της Αλβανίας, είχε επιμείνει στην ανάγκη να καταβληθούν οι μεγαλύτερες προσπάθειες για να τους εκδιώξουν[4].

Συνεπώς, ο Τεπελενλής δεν είχε απλώς τη συναίνεση της Υψηλής Πόρτας για την τελική επίθεση εναντίον των Σουλιωτών, αλλά εκτελούσε τις εντολές της. Γι’ αυτό, μετά τη νίκη του, θα ανταμειφθεί με τον τίτλο του Ρούμελη βαλεσή, δηλαδή του ανώτατου διοικητή του μεγαλύτερου μέρους της ευρωπαϊκής Τουρκίας, ενώ η εξουσία του θα επεκταθεί μέχρι τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο – ο δε γιος του, Βελής, αρχηγός της εκστρατείας κατά των Σουλιωτών, θα χριστεί Μορά Βαλεσής.

Η ίδια η Ψ., εξάλλου, σε αντίθεση με την προηγούμενη απόφανσή της, σε άλλο σημείο του βιβλίου, υπογραμμίζει τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της σουλιώτικης έναντι της οθωμανικής εξουσίας.

Εξάλλου, η δυναμική και δια των όπλων επιτυχής εμπλοκή των Σουλιωτών σε μηχανισμούς παράνομης φοροείσπραξης, καθώς εκ των πραγμάτων στερούσε από το άρχον συγκρότημα της κατακτητικής κοινωνίας μέρος ή το σύνολο των προσόδων του, εμπεριείχε και τα στοιχεία της ανυπακοής ή της ανταρσίας. [ ] Η αυτονομία την οποία απολαμβάνει καθώς και η εξουσιαστική δύναμη την οποία ή ένοπλη δράση της έχει επιβάλει στην περιοχή αποτελούν [ ]πρόκληση για την επίσημη εξουσία[5].

Είδαμε στην Εισαγωγή της μελέτης μας τις σχετικές με τους Σουλιώτες απόψεις του Κορδάτου. Γι’ αυτόν, οι επιθέσεις των Τούρκων δεν συνδέονται καθόλου με τις επαναστατικές απόπειρες του 1788-1792, αλλά ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά των διαμαρτυριών που έκαναν οι «χριστιανοί και Τούρκοι αγρότες», όχι μόνο στον πασά των Ιωαννίνων αλλά και στον ίδιο τον σουλτάνο. Εξ άλλου, όταν οι Σουλιώτες «ξεπαστρεύτηκαν» από τον Αλή, «ξανάσαναν οι αγρότες και άρχισαν να καλλιεργούν τα χωράφια και τ’ αμπέλια τους»[6]:

Οι Σουλιώτες λοιπόν τους «πολέμους» τους με τον Αλή δεν τους έκαναν εμπνευσμένοι από τον «πόθον της ελευθερίας». Το αίσθημα της εθνικής συνείδησης στα χρόνια εκείνα ήταν ολότελα άγνωστο σ’ αυτούς[7].

Ο Κορδάτος, μέσα σε δέκα σελίδες μιας απίστευτης υμνολογίας για τον Αλή, φρονίμως ποιών, ελάχιστα αναφέρεται στο Σούλι και δεν μνημονεύει καθόλου τον Φώτο Τζαβέλα, το Ζάλογγο, το Κούγκι ή τη Δέσπω. Προτιμά την αποσιώπηση. Η προσέγγιση αυτή αναδεικνύει ήδη τον τόνο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ανατραφεί μια ολόκληρη γενιά που θεωρούσε τον Κορδάτο μέντορά της: προβολή των αρετών του Αλή πασά και αποσιώπηση των ηρωικών επεισοδίων της σουλιώτικης εποποιίας. Είδαμε πως, για τον Κορδάτο, «ο δημοκρατισμός τους [ ] αντανακλούσε την πρωτόγονη οργάνωση του γένους και όχι νεώτερες δημοκρατικές αντιλήψεις»[8].

Ωστόσο, εποποιίες πολύ μικρότερου εύρους, όπως εκείνη των Ινδιάνων Τσεγιέν, που απαθανάτισε ο Χάουαρντ Φαστ στο Τελευταίο Μέτωπο, το οποίο πραγματευόταν τη φυγή μιας ομάδας Ινδιάνων Σιού, το 1870, αποσπούσε τον θαυμασμό των νεαρών Ελλήνων στη δεκαετία του 1960 – ανάμεσά τους και του υποφαινομένου. Τότε, δεν πέρασε από το μυαλό μας πως οι Τσεγιέν ήταν αλογοκλέφτες και ο αμερικάνικος στρατός εκπρόσωπος της ιστορικής προόδου έναντι της καθυστερημένης φυλετικής δομής και του «πρωτόγονου δημοκρατισμού» των Ινδιάνων! Οι Σουλιώτες, όμως, αποκαλούνται χωρίς περιστροφές «κλέφτες» και ο Αλής εκφραστής της προόδου[9], παρότι ο Ένγκελς, στην Καταγωγή της Ατομικής Οικογένειας…, εκθειάζει την «πρωτόγονη κοινοκτημοσύνη» των ινδιάνων Ιροκέζων ως πρόπλασμα της μελλοντικής ολοκληρωμένης κοινοκτημοσύνης!

Προφανώς, σαράντα χρόνια μετά τον Κορδάτο, και αφού έχουν μεσολαβήσει οι μελέτες του Χομπσμπάουμ[10] και τόσων άλλων για τους ληστές και την «κοινωνική ληστεία», η επανάληψη ανάλογων αποφάνσεων έχει καταστεί δυσχερέστερη. Αν όμως θεωρήσουμε τους Σουλιώτες «ληστές» και όχι «κοινωνικούς ληστές», τότε εύκολα μπορούμε να επιστρέψουμε στα ίδια!

Ο Σουλιώτης[ ]δεν αποκαθιστά κανόνα δικαίου, απλώς συμπαρατίθεται και συνάρχει με τον σούμπαση ή τον μουσουλμάνο αγά, μέσω του διαμερισμού των αγροτικών προσόδων. Υπ’ αυτή την έννοια, η οπλική δύναμη και η μαχητική δράση των Σουλιωτών στην ευρύτερη περιοχή δεν εμπεριέχει χαρακτήρα κοινωνικής ληστείας, τουλάχιστον υπό την πολύ αυστηρή σημασία του όρου[11].

Οι Σουλιώτες, που για διακόσια χρόνια διεξάγουν έναν διαρκή πόλεμο εναντίον των Οθωμανών, δεν δικαιούνται ούτε καν τον «τίτλο» του κοινωνικού ληστή «με την αυστηρή έννοια του όρου», τίτλος που εύκολα απονέμεται στους νοτιαμερικανούς κανγκασέιρος. Γι’ αυτό, αναλογιζόμενη ίσως την ιστορική ύβρη ανάλογων αποφάνσεων, και των σχετικών συμπαραδηλώσεων, δύο σελίδες πιο κάτω, αναιρεί πανηγυρικά τα λεγόμενά της:

Ταυτόχρονα η σουλιώτικη κοινωνία προβάλλεται στη συνείδηση του υποταγμένου χριστιανικού πληθυσμού ως πρότυπο εξέγερσης και ανταρσίας απέναντι στην ισχύουσα τάξη πραγμάτων. [ ]Υπ’ αυτή την έννοια, η δράση της σουλιώτικης κοινωνίας διαθέτει τα γνωρίσματα μιας πρωτόγονης επανάστασης. Μάλιστα η εντοπισμένη γεωγραφικά εξουσιαστική της δύναμη, ως τύπος χριστιανικής αντι-εξουσίας [ ] στην απώτατη συνέπειά της ενέκλειε, για τους περίοικους χριστιανικούς πληθυσμούς, και τον πυρήνα εγγραφής του μελλοντικού απελευθερωτικού τους αιτήματος. Συνεπώς η ληστεία θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μορφή κοινωνικού κινήματος, το οποίο μέσα στο πλαίσιο της κατακτητικής κοινωνίας και δια παρανόμων μεθοδεύσεων διεκδικεί [ ] μερίδιο στην κατανομή των υπαρχόντων, διαθέσιμων πόρων[12].

Πολύ λίγα θα είχα να προσθέσω ή να αλλάξω από αυτή τη διαπίστωση. «Πρότυπο εξέγερσης και ανταρσίας», «ληστεία ως μορφή κοινωνικού κινήματος», «πρωτόγονη επανάσταση», «αντι-εξουσία» «πυρήνας εγγραφής ενός μελλοντικού απελευθερωτικού αιτήματος». Προφανώς, λοιπόν, ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να περιοριστεί στα πλαίσια της κοινωνικής ληστείας, αλλά εγγράφεται σε εκείνο ενός επαναστατικού κινήματος, μιας «πρωτόγονης επανάστασης», η οποία μετασχηματίζεται προς την κατεύθυνση μιας συνολικής επανάστασης. Και οι Σουλιώτες θα διατρέξουν ολόκληρη τη σχετική διαδρομή.

Από το γένος στο έθνος

Το ελληνικό έθνος, στη πολύχρονη διαδρομή του, θα διέλθει τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους. Η πρώτη είναι η αρχαία, φυλετική και πολεοκρατική περίοδος, κατά την οποία η εθνική συνείδηση είναι κατ’ εξοχήν πολιτισμικής και φυλετικής υφής και αναδεικνύεται ανάγλυφα στις αμφικτυονίες και τους Ολυμπιακούς αγώνες και κατ’ εξοχήν στις συγκρούσεις με τους ξένους αντιπάλους, οπότε οι Έλληνες συνασπίζονται και στρατιωτικά.

Η δεύτερη συνιστά την οικουμενική φάση του ελληνισμού, που διήρκεσε τουλάχιστον 15 αιώνες –από τον Μέγα Αλέξανδρο έως τους Κομνηνούς– και διακρίνεται σε τρεις μεγάλες υποπεριόδους, την ελληνιστική, τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή. Σε αυτήν, η ελληνική εθνική συνείδηση συνιστά μια συνείδηση οικουμενική και αφορά κατ’ εξοχήν τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την κοινή θρησκεία.

Η τρίτη περίοδος, του νεώτερου ελληνισμού, αρθρώνεται σε τρεις ιστορικές υποπεριόδους.

Κατά την πρώτη φάση, από τον 11ο και τον 12ο αι., έως το 1453, διαμορφώνεται το πρωτοελληνικό οιονεί έθνος-κράτος. Τωόντι, οι πληθυσμοί που συγκροτούν το ύστερο βυζαντινό ελληνικό κράτος διαχωρίζονται από τους γειτονικούς πληθυσμούς, τους Αρμένιους, τους Βουλγάρους, τους Σέρβους, και ταυτόχρονα έρχονται σε βίαιη αντιπαράθεση με τους Φράγκους και τους Τούρκους. Ήδη από την εποχή της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, μπορούμε να μιλάμε για το νεώτερο ελληνικό έθνος. Τότε διαμορφώνεται στις βασικές της συνιστώσες η νεώτερη ελληνική συνείδηση και ιδιοπροσωπία, ως μια εθνική συνείδηση αντιστασιακού χαρακτήρα. Γι’ αυτό και όλες οι μεταγενέστερες απόπειρες για την ελληνική «παλιγγενεσία» θα αναφέρονται παραδειγματικά στην Κωνσταντινούπολη και τους Παλαιολόγους.

Σε μια δεύτερη φάση, εκείνη της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες όχι μόνο παύουν να διαθέτουν οποιαδήποτε αυτόνομη κρατική υπόσταση, αλλά και διαχέονται εκ νέου στο εσωτερικό μιας πολυεθνικής Αυτοκρατορίας, σε έναν ευρύτερο γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο.

Σε αυτή τη νέα περίοδο, αποφασιστικό συνεκτικό ρόλο διαδραματίζουν η ορθοδοξία και η γλώσσα. Έτσι, παλαιοί ελληνικοί πληθυσμοί θα υποστούν μια ρευστοποίηση της συνείδησής τους, ενώ άλλοι, όπως οι αρβανίτικοι πληθυσμοί της Ηπείρου και της Πελοποννήσου, μέσω της θρησκείας, της γλώσσας και της αντιπαράθεσης με τους Οθωμανούς, θα τείνουν να ταυτιστούν με παλαιότερους ελληνικούς πληθυσμούς. Η ελληνική εθνική συνείδηση εκφράζεται στη φάση αυτή ως συνείδηση του «γένους», χωρίς ωστόσο να πάψει ποτέ να είναι ελληνική και εθνική. Γι’ αυτό και η ανάμνηση των αρχαίων –από την πλευρά των λογίων– και του Βυζαντίου από εκείνη της Εκκλησίας, των λογίων αλλά και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, θα παραμένει καθοριστική. Οι Χρησμοί[13] και η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου[14] αποτελούν τα πιο διαδεδομένα λαϊκά αναγνώσματα. Και κάθε τόσο, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, η κλεφτουριά.

Καθώς οι υπόδουλοι Έλληνες νιώθουν να ενδυναμώνονται οικονομικά, πνευματικά και στρατιωτικά, στη στεριά και τη θάλασσα, ενώ παράλληλα εξασθενεί η οθωμανική Αυτοκρατορία, θα πολλαπλασιάζονται οι κινήσεις και οι απόπειρες για την «παλιγγενεσία», δηλαδή για την πολιτική χειραφέτηση ενός γένους που θα τείνει να μετασχηματιστεί και πάλι σε κράτος.

Όμως, η μετάβαση από την περίοδο του γένους, με τον πολυκερματισμό των συνειδήσεων και των ταυτοτήτων, που έχουν επιφέρει οι μακροί αιώνες της ξένης κυριαρχίας, σε μια νέα εθνική πολιτειακή υπόσταση δεν συνιστά μια απλή και γραμμική μεταβολή: στην Κρήτη και στα Επτάνησα, η ξενοκρατία θα διαρκέσει σχεδόν επτά αιώνες, στην Πελοπόννησο και στα ναυτικά ξερονήσια του Αιγαίου, θα είναι πολύ μικρότερη στη Θράκη, τη Μακεδονία την Ήπειρο, τα μικρασιατικά παράλια, τις Ηγεμονίες, τη διασπορά, οι συνθήκες διαφοροποιούνται στο έπακρο μεταξύ τους. Κατά συνέπεια, απαιτείται μια ολόκληρη επανάσταση συνειδήσεων, συμπεριφορών, πολιτισμικών προτύπων. Απαιτείται μία μετάβαση σε μια νέα ποιότητα που ουσιαστικά θα διαρκέσει μέχρι το 1922. Η νέα αυτή συνείδηση, η οποία αρχίζει να διαμορφώνεται ως καθολική συνείδηση των Ελλήνων από το 1770 –με τα Ορλωφικά– και στοχεύει στη συγκρότηση μιας συμπαγούς εθνικής ταυτότητας κρατικού χαρακτήρα, αναχωνεύει σε ένα ενιαίο σύνολο τα διάσπαρτα στοιχεία της «γενεακής» ταυτότητας: Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, νεωτερικότητα, σύγχρονη Ελλάδα.

Σε αυτή τη νέα ταυτότητα θα μετασχηματιστούν, το καθένα μέσα από τη δική του διαδρομή, τα disjecta membra του ελληνισμού:

Η κλεφτουριά, μέσα από την εμπειρία της σύγκρουσης, των Ορλωφικών, της συμμετοχής στα κινήματα της περιόδου 1789-1792 και του 1806-1807, της στρατολόγησης στις στρατιωτικές δυνάμεις των Επτανήσων και της Ρωσίας, θα μεταβεί από την τοπική ιδιαίτερη συνείδηση στη διεύρυνση της αντίληψης, που θα εκφραστεί στη Λευκάδα, στα 1807, και θα την οδηγήσει στη μετοχή στη Φιλική Εταιρεία και την Επανάσταση.

Οι λόγιοι, από την προσκόλληση στη Ρωσία του Ευγένιου Βούλγαρι και του Αθανάσιου Ψαλίδα της Βιέννης[15], θα αποπειραθούν να συγκροτήσουν μια επαναστατική οργάνωση με τον Ρήγα Βελεστινλή και το συνθετικό του εγχείρημα. Τα σχολειά, στα Γιάννενα, το Βουκουρέστι, τη Χίο, τις Κυδωνίες, τη Σμύρνη, θα ενοποιήσουν τον ελληνισμό και την ιδεολογία του. Οι έμποροι με τα δίκτυά τους θα φέρουν σε επαφή τόπους και ανθρώπους, οι ναυτικοί θα ενοποιήσουν και πάλι τον ελληνικό κόσμο. Και η Φιλική Εταιρεία θα εκφράσει τη συνθετικότητα ενός δυνάμει νέου πολιτειακού κρατικού μορφώματος. Έτσι θα συντελεστεί η μετάβαση από το γένος στο έθνος. Σε αυτή θα συμμετάσχουν, με όλες τις οδύνες που φέρνει η γέννηση, και οι Σουλιώτες.

Από τη φυγή στα βουνά, για να αποφύγουν τη φορολογία και τους εξισλαμισμούς, από την καθημερινή σύγκρουση με τους μουσουλμάνους αγάδες, για τη διεύρυνση της «χριστιανικής εξουσίας», θα περάσουν σταδιακά στη συμμαχία με τους Ρώσους, στα Ορλωφικά, και αργότερα, στην άσκηση μιας στοιχειώδους «εξωτερικής πολιτικής», στις σχέσεις τους με τα Επτάνησα, την Πάργα και την Πρέβεζα, στη συνειδητοποίηση της μετοχής σε μια ευρύτερη ταυτότητα ρωμαίικη/ελληνική, στη μεταβολή τους σε ένοπλη πρωτοπορία της Επανάστασης, στη διάρκεια του ’21.

Μέσα σε εκατό χρόνια, οι αδάμαστοι ορεσίβιοι θα διανύσουν μια τεράστια απόσταση. Εκείνη την απόσταση που, από διαφορετικές αφετηρίες και σε διαφορετικούς ρόλους, θα διατρέξουν όλοι οι Έλληνες, από τον Ιωάννη Πρίγκο έως τον Αδαμάντιο Κοραή: τη μεταβολή της συνείδησης μετοχής σε ένα ιδιαίτερο γένος, δίχως όμως δική του κρατική υπόσταση, σε ενεργό διεκδίκηση της πολιτικής χειραφέτησης. Σίγουρα, ο δρόμος που χρειάστηκε να διανύσουν οι Σουλιώτες, πάνω στα βουνά της Ηπείρου, προς την κατάκτηση αυτής της νέας συνείδησης ήταν πολύ μακρύτερος από άλλους. Τους έλειπε η παιδεία, οι παραστάσεις, κάποτε η ίδια η ελληνική γλώσσα. Όμως, με το αίμα, τους αγώνες και τις απροσμέτρητες θυσίες τους, θα καλύψουν αυτή τη μεγάλη απόσταση.

[1] Β. Ψιμούλη, 308.

[2] Β. Ψιμούλη, 357.

[3] Β. Ψιμούλη, 368.

[4] Pouqueville, Voyage en Morée…, ό.π., τ. 3, σ. 126.

[5] Β. Ψιμούλη 310.

[6] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σσ. 408-409.

[7] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 409.

[8] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 407.

[9] Γεγονός βέβαια που δεν αναιρεί το ότι, την ίδια εποχή, υπήρχαν και άλλοι αριστεροί ιστορικοί, όπως ο Δημήτρης Φωτιάδης, που έγραφαν εγκωμιαστικά κείμενα για τους κλέφτες. Ωστόσο, ο πάπας της μαρξιστικής ιστοριογραφίας στην Ελλάδα ήταν τότε ο Κορδάτος.

[10] Βλ. τη νεώτερη συμπληρωμένη έκδοση του αρχικού βιβλίου του 1969, Έρικ Χομπσμπάουμ, Ληστές, Θεμέλιο, Αθήνα 2010.

[11] Β. Ψιμούλη, σ. 309.

[12] Β. Ψιμούλη, 310-311.

[13] Βλ. Asterios Argyriou, Les exégèses grecques de l’Apocalypse à l’époque turque, 1453-1821: esquisse d’une histoire des courants idéologiques au sein du peuple grec asservi, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1982 Γ. Καραμπελιάς, Η ανολοκλήρωτη…, ό.π., σσ. 50-55.

[14] Βελουδής, Γεώργιος (επιμ.), Διήγησις Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, Ερμής, Αθήνα 1977.

[15] Βλ. Αθανάσιος Ψαλίδας Αἰ­κα­τε­ρί­να ἡ Β΄, ἤ­τοι ἱ­στο­ρί­α σύν­το­μος τῆς ἐν τῇ ὁ­δοι­πο­ρί­ᾳ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς ἐν Νίζ­νη καὶ Ταυ­ρί­α Γραι­κοὺς ὑ­π’ αὐ­τῆς δει­χθεί­σης εὐ­νοί­ας. Βιέννη 1792 Ευγένιος Βούλγαρις, Στοχασμοί εις τους παρόντας κρισίμους καιρούς του Οθωμανικού Κράτους, Πετρούπολη 1771-1772.

« Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και
ηγαπημένε, *

* πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα
προδομένε » *

*Διονύσιος Σολωμός*

Οι Έλληνες, τότε και σήμερα

Μάχη του Μαραθώνος,11η Σεπτεμβρίου 490 π.
Χ.

Πριν από τη μάχη των Ελλήνων εναντίον
των Περσών στον Μαραθώνα, ο στρατηγός
των Αθηναίων Μιλτιάδης, απευθυνόμενος
στους Έλληνες, είπε:

/«Εάν τους νικήσουμε αυτοί έχουν
πατρίδα να επιστρέψουν,/
/Εάν μας νικήσουν εμείς δεν έχουμε πού
αλλού να πάμε.»/

Οι Έλληνες συνειδητοποίησαν τα λόγια
του Ηγέτη - Στρατηγού Μιλτιάδη και
έκαναν πραγματικότητα το φαινομενικά
και λογικά αδύνατο.

Κατατρόπωσαν τους Πέρσες, έσωσαν την
Πατρίδα και έγραψαν μία από τις πιο
λαμπρές

και ένδοξες σελίδες όχι μόνο της δικής
μας, αλλά και της παγκόσμιας Ιστορίας.

*Σήμερα, έτος 2011 μ. Χ. *

Η Ελλάδα, η Πατρίδα μας, διατρέχει έναν
από τους μεγαλύτερους κινδύνους της
Ιστορίας της.

*Το ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ* που την απειλεί
και έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή,

είναι πολυπλόκαμο, για να είναι
δύσκολα αντιμετωπίσιμο και
περιλαμβάνει :

*1. Εθνική κυριαρχία* (εκχώρηση
δικαιωμάτων, εδαφών και ορυκτού
πλούτου)

*2. Μνημόνιο - Δανειακή Σύμβαση*
(Οικονομική υποδούλωση χωρίς διέξοδο)

*3. Κάρτα του Πολίτη* (Αφαίρεση και
στέρηση δικαιωμάτων και Ελευθερίας)

*4. Κώδικα Διατροφής* (Επιβολή γενετικά
μεταλλαγμένων τροφών)

*5. Ψεκασμούς από αέρος* (επικίνδυνες
χημικές ουσίες, CHEMTRAILS)

*6. Λαθρομετανάστες* (Στρατός ξένων
δυνάμεων εντός της χώρας, που μπορεί
να οργανωθεί και να εξοπλιστεί με
σύγχρονα όπλα μέσα σε λίγες ώρες, για
να καταστείλει ενδεχόμενη εξέγερση
των Ελλήνων)

*7. Σχέδιο Καλλικράτης* (Πρώτο βήμα γιά
Ανεξαρτητοποιήσεις - Αυτονομήσεις
Ελληνικών περιοχών, πχ. Θράκη, Κρήτη)

*8. Αντισυνταγματικούς Νόμους* (Σωρεία
σκληρών Νόμων, που στρέφονται
αποκλειστικά κατά των Ελλήνων
πολιτών)

*9. Διάλυση της Παιδείας *(Προγράμματα
ημιμαθείας για τα Ελληνόπουλα,
εξώθηση των μαθητών σε καταλήψεις,
καλλιέργεια κλίματος αντιπαλότητας
από τους μαθητές προς τους καθηγητές,
κατάργηση βασικών μαθημάτων, αλλοίωση
της γλώσσας, παραχάραξη της Ιστορίας,
αποδόμηση Εθνικών Ηρώων για στέρηση
προτύπων, *Εθνομηδενισμός* κλπ)

*10. Ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα
*(Ραγδαία αύξηση και εξάπλωση της
εγκληματικότητας όλων των μορφών,
χωρίς τιμωρία. Ασυδοσία και
διευκολύνσεις σε επικίνδυνους
κακοποιούς. Αδρανοποίηση της
Αστυνομίας. Ενοχοποίηση των θυμάτων)

*11. Καταρράκωση θεσμών λαϊκής
εμπιστοσύνης *(Εκκλησία, Στρατός,
Δικαιοσύνη, Αστυνομία, Πνευματική
ηγεσία, Φορείς άσκησης ελέγχου.
Μέθοδος : Έντονη και διαρκής προβολή
των αποτυχιών τους ή κακών
παραδειγμάτων, με ταυτόχρονη
αποσιώπηση και απόκρυψη των επιτυχιών
και των καλών παραδειγμάτων)

*12. **Αποβιομηχανοποίηση της χώρας**
*(Άρχισε από την μεταπολίτευση το *1974*
και έχει ήδη ολοκληρωθεί. Βλέπε
ΧΡΩΠΕΙ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ - ΠΑΤΡΑΪΚΗ, ΑΙΓΑΙΟΝ,
ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΕΣ, ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ,
ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ και πάρα πολλές άλλες
βιομηχανικές μονάδες, που έκλεισαν, ή
έφυγαν από την Ελλάδα, ή κατέχονται
από ξένους)

*Συμβαλλόμενοι:*

* Α΄. Εντολοδότες:*

Η Παγκόσμια Κυβέρνηση διά των
εκπροσώπων της : *ΔΝΤ*(*Δ*υ*Ν*άσ*Τ*ες),
Τρόϊκα, Ε.Ε.

*Β΄. Εντολοδόχοι:*

Η Ελληνόφωνη Κυβέρνηση των Ελλήνων
και οι άλλοι πολιτικοί οι οποίοι
συμμετέχουν στην παράσταση, που
διαδραματίζεται στο Ελληνικό
Κοινοβούλιο.

*Επιδίωξη - Μέσα:*

*Η υποδούλωση της Ελλάδος με
ενυπόγραφη εκούσια παράδοση*, ώστε να
αποκλείεται η νομιμοποίηση
ενδεχομένων αντιδράσεων από τον λαό.

Απρόσκοπτη εξέλιξη στην εφαρμογή των
όρων του Συμβολαίου εξασφαλίζεται
όταν ο λαός κοιμάται. Την αποστολή να
κρατήσουν τον λαό σε καταστολή
ανέλαβαν προθύμως και εκτελούν
ευσυνειδήτως :

α΄. *Τα μεγάλης εμβέλειας και επιρροής
ΜΜΕ* (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης), διά των
γνωστών φερεφώνων τους.

β΄. Οι χρυσοπληρωμένοι κομματικοί
*εργατοπατέρες - συνδικαλιστές.*

γ΄. *Παλαιοί πρωταγωνιστές του
πολιτικού σκηνικού*, εμφανισθέντες
σήμερα ως επίδοξοι σωτήρες της
Πατρίδας και του λαού, που οργανώνουν
«αντιστασιακές κινήσεις ή κινήματα»
και τα οποία στην πραγματικότητα
αποτελούν τον σύγχρονο «ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ»
των *Α΄* και *Β΄ *συμβαλλομένων.

*Τρόποι - Μέθοδοι :*

*- * Οικονομικός στραγγαλισμός των
πολιτών (Υπερχρεωμένες οικογένειες
από δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ.,
περικοπές μισθών και συντάξεων,
βαρειά φορολογία στα χαμηλά
εισοδήματα, ραγδαία αύξηση της τιμής
προϊόντων και υπηρεσιών).

*- Οργανωμένη ειδησεογραφία
παραπληροφόρησης για εκφοβισμό και
πρόκληση ανασφάλειας.*
Στην Ημερησία Διάταξη των οργάνων
εκφοβισμού και καταστολής, η
δοκιμασμένη συνταγή των
ΧιτλεροΣταλινικών καθεστώτων :
Υποτίμηση, προσβολές, κατασυκοφάντηση
και απαξίωση ΚΑΘΕ διαφωνούντος,
προσάπτοντάς του τις γνωστές ρετσέτες
Φασίστας, Ρατσιστής, Ελληναράς,
Εθνικιστής κλπ.

*- Συμφωνημένες απεργιακές
κινητοποιήσεις* μικρής διάρκειας, σε
τακτά χρονικά διαστήματα, για
εκτόνωση της πίεσης, διανθισμένες με
ποικιλία "σκληρών" αντιπαραθέσεων
μεταξύ συνδικαλιστών που .υποφέρουν
και .ανάλγητων Κυβερνητικών.

*-* Κατευθυνόμενη οργάνωση
αντιστασιακών κινημάτων, ώστε αφ' ενός
μεν, να ελέγχεται η αντίδραση, αφ'
ετέρου δε, να διαχέεται δεξιά και
αριστερά το «νερό» που συλλέγεται από
την αυθόρμητη και αθρόα συμμετοχή του
λαού, για να μη φουσκώσει ανεξέλεγκτα
το «ποτάμι της οργής».
Αναγνωρίζονται εύκολα, γιατί είναι τα
«κινήματα» που τόσο αυτά, όσο και οι
ηγετικές ή συντονιστικές τους ομάδες
προβάλλονται ιδιαίτερα και ΜΟΝΟΝ αυτά
από τα μεγάλα ΜΜΕ.

*Σκοπός:*
* *

Ο αφελληνισμός της Ελλάδος, ο
σταδιακός αφανισμός του Ελληνικού
Έθνους, η απάλειψη όλων των στοιχείων
του Ελληνισμού από το πρόσωπο της γής,
και παράλληλα ο κατακερματισμός της
Ελλάδος και η απομύζηση των
πλουτοπαραγωγικών της πηγών σε μόνιμη
βάση ανενόχλητα.

*ΑΠΟΡΙΑ - ΕΡΩΤΗΣΗ - ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ*

*Δεν υπάρχει ένας Έλληνας αληθινός ????
*,

κομματικά άφθαρτος, φωτισμένος,
δυνατός και αποφασισμένος, ένας
Ηγέτης γιά να εμπνεύσει, να εμψυχώσει
και να οδηγήσει, ως άλλος Μιλτιάδης,
τους εναπομείναντες πιστούς Έλληνες
στον υπέρ πάντων αγώνα, όσο ακόμα
υπάρχει καιρός;

Ή θα στέκουμε απαθείς, αδρανείς και
αμέτοχοι να επαναλαμβάνουμε στο
διηνεκές, μονότονα και μοιρολατρικά,
τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή Διον
υσίου Σολωμού
ΔΙΑΒΙΒΑΖΩ ΑΠΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ...

* « Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και
ηγαπημένε, *

* πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα
προδομένε » *

*Διονύσιος Σολωμός *



------------------------------------------

Απόψεις: "Η αποκάλυψη του ξένου."
11/11/2011 12:11:00 ΜΜ ΗΠΕΙΡΟΣ - ΕΛΛΑΣ

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης.
Αναγγέλλοντας την παραίτηση του ως πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου έκανε μία προσωπική αναδρομή στο «σωτήριο» έργο που προσέφερε στην «πατρίδα». Σχολιάζοντας το λόγο αυτό , τα εντεταλμένης υπηρεσίας ΜΜΕ, τον χαρακτήρισαν ως ιδιαιτέρως συγκινητικό και παραλίγο να μας προκαλέσουν δάκρυα.


Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι. Σε ένα αποκορύφωμα μικρόνοιας ο απερχόμενος Manager της Greece ΑΕ αποκάλυψε τη σχέση του με την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Δήλωσε ευθαρσώς , με έμφαση και με σαφήνεια ότι είναι υπερήφανος, όπως πρέπει να ...

είμαστε και εμείς, που διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα του.

Όταν κάποιος διαλέγει σημαίνει ότι έχει επιλογές. Ποιες ήταν λοιπόν οι επιλογές του κ. Παπανδρέου; Προσωπικά δεν γνωρίζω, αλλά ούτε και οι απλοί πολίτες που ρώτησα γνωρίζουν. Πιθανόν να μπορεί κανείς να βρει κάτι στο δυσεύρετο βιβλίο της πρώην συζύγου του.

Οι περισσότεροι όμως εικάζουν ότι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα του όπως ένας ξένος πρίγκιπας επιλέγει να επενδύσει σε μία ποδοσφαιρική ομάδα και είναι υπερήφανος για την ιστορία της ομάδας, το ήθος των οπαδών της και φυσικά για την επιλογή του.


Δεν μπορεί καν να διανοηθεί ο κ. Παπανδρέου ότι, εδώ και χιλιάδες χρόνια εμείς οι Έλληνες δεν επιλέγουμε την Ελλάδα ως πατρίδα μας όπως επιλέγουμε την εταιρεία στην οποία εργαζόμαστε και συνδέουμε το συμφέρον μας με αυτή.

Εμάς, μας γέννησε η Ελλάδα και δεν είχαμε να κάνουμε καμία επιλογή. Την κουβαλάμε μέσα μας από τη γέννηση μας και η μόνη επιλογή που η συνείδηση μας επιβάλει είναι να θυσιάσουμε και τη ζωή μας γι΄ αυτή, όταν χρειαστεί.

Κύριε Παπανδρέου, η έννοια της πατρίδας προέρχεται από τη λέξη πατέρας που σημαίνει υποχρεωτική γενετική σχέση. Διαφέρει δε παρασάγγας από τη δική σας λέξη country που έχει γεωγραφικό χαρακτήρα, όπως την εννοείτε εσείς οι ξένοι και την επιλέγετε κατά το δοκούν.

Το ερώτημα είναι τι πάθαμε εμείς οι Έλληνες και σας ανεχόμαστε ακόμη;






Ηλίας Σταμπολιάδης, 9/11/2011

http://www.saint.gr/Απόψεις: "Οι πεινασμένοι της Ευρώπης."
11/02/2011 09:08:00 ΜΜ ΗΠΕΙΡΟΣ - ΕΛΛΑΣ

Γράφει ο Βησσαρίων Μπακόλας.
Από το Λονδίνο,ως πρεσβευτής της Ελλάδος τον καιρό του ψυχρού πολέμου ο δικός μας πρώτος νομπελίσταςΣεφέρης έλεγε : «Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι» και δεν εννοούσε φυσικά τα δολλάρια,τις λίρες και τα ευρώ.

Έβλεπε το πνευματικό της έλλειμμα, τότε που διατηρούσε τα περισσότερα δικά της χαρακτηριστικά και τη δική της ταυτότητα –Πρόσωπο,ως κληρονόμος του Πολιτισμού που είχε ως βάση την Ελληνική σκέψη,το Ρωμαϊκό Δίκαιο και τον Χριστιανισμό. Ο Ρωσικής καταγωγής καθηγητής και ένας από τους θεμελιωτές της... Συγκριτικής Επιστήμης, Νικόλαος Χανς,αναλύοντας τους Πολιτισμούς και ιδιαίτερα τα εκπαιδευτικά Συστήματα στο κλασσικό του βιβλίο «Συγκριτική Εκπαίδευση», καταλήγει με αγωνία συμπερασματικά στην ανάγκη διατήρησης και ενίσχυσης του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του Προσώπου, έναντι των παρεκκλίσεων των ΗΠΑ και της Ρωσσίας. Και αυτές οι δύο μεγάλες Χώρες είχαν ως πολιτιστική αφετηρία την Ελληνική Σκέψη και τον Χριστιανισμό.

Η παρέκκλιση από την Προσωποκρατούμενη Δυτική Κοινοβουλευτική Ευρώπη, στις ΗΠΑ εκδηλώθηκε σε όλους τους τομείς με την Ατομοκρατία και στην Σοβιετική Ένωση με την Κοινωνιοκρατία. Από τον Μεσαίωνα και στη συνέχεια, εκδηλώθηκαν 3 μεγάλες Επαναστάσεις.

Η πρώτη έγινε από την Αγγλία στο όνομα της Ελευθερίας και σταθεροποίησε μια ισορροπία μεταξύ Παράδοσης και Αλλαγής. Η δεύτερη μεγάλη Επανάσταση έγινε στο όνομα της Ισότητας από την Γαλλία και την Αμερική και γκρέμισε τα φεουδαλικά προνομία.

Πιο δυναμικά, έναν αιώνα αργότερα, εκδηλώθηκε η Κομμουνιστική Επανάσταση στην Ρωσσία, στο όνομα της Αδελφοσύνης. Και οι τρεις όμως έννοιες, Ελευθερία,Ισότητα και Συντροφικότητα (ή Αδελφοσύνη), δημιούργησαν δονήσεις σε όλο τον κόσμο, με άμεσο αποτέλεσμα, την αφύπνιση του έγχρωμου φυλετικού Ρατσισμού και την διαίρεση του Κόσμου σε Δυτικό και Ανατολικό με κυρίαρχη Ιδεολογία την Οικονομική Ανάπτυξη με διαφορετική προσέγγιση όμως.

Στο όνομα της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης, τα πολιτιστικά προγράμματα και ιδιαίτερα τα Εκπαιδευτικά Συστήματα των ΗΠΑ και της Ρωσσίας , προσαρμόστηκαν προς αυτήν την κατεύθυνση με την ανάπτυξη της Τεχνικής Εκπαιδεύσεως,αλλά με διαφορετικές Μεθόδους,π.χ.στις ΗΠΑ με τις έννοιες κλειδιά ,το Άτομο και την Αποκέντρωση και στη Ρωσσία με τις έννοιες κλειδιά ,Κοινωνία και Συγκέντρωση.

Η Αγγλία και η Γαλλία ,ως χώρες αντιπροσωπευτικές της Ευρώπης, διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό την Παράδοση του Ελληνορωμαϊκού Πολιτισμού και του Χριστιανισμού με Ορθολογική προσέγγιση και ξεθώριασμα του Προσώπου. Ο οικονομικός πειρασμός της Ανάπτυξης δημιούργησε και στον χώρο της Δυτικής Ευρώπης πυρήνα Κρατών, την ΕΟΚ, με κυρίαρχη Αξία την Οικονομία.

Οι εκατέρωθεν δυναμικές επιδράσεις , αλλοίωναν προοδευτικά και σιγά-σιγά το γνήσιο Πρόσωπο της Ελληνίδας κόρης, της Χριστιανικής Ευρώπης. Κατά παράδοξο τρόπο στη δεκαετία του 1970,παρουσιάζονται σενάρια νέου Οράματος, της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ με δήθεν Μεταφυσικές Ανησυχίες, με σύνδεση του Τέλους της Χιλιετίας και την Αρχή της Νέας.

Με την λήξη της χιλιετίας είχαμε την παταγώδη κατάρρευση του Ανατολικού Κόσμου και απότομα βρεθήκαμε κάτω από την κυριαρχία των ΗΠΑ με νέα ιδεολογήματα της ΡΑΧ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ. Η Ευρώπη ήταν μέρος του Δυτικού Κόσμου και ο πνευματικός της κόσμος,ο πνευματικός της πλούτος ως Παγκόσμια Ελπίδα θα υποκύψει στα Υλιστικά Οράματα: Το Πρόσωπο της Ελληνίδας κόρης, το Πρόσωπο της Ευρώπης, ο δικός μας Νομπελίστας Σεφέρης, έγκαιρα το είδε πεινασμένο και ξεθωριασμένο και μας προειδοποίησε πολύ νωρίς.

Τι πάθαμε εμείς οι νεώτεροι Έλληνες, που δείχνουμε συμπεριφορά ευρωλυγούρηδων; Πράγματι γίναμε ιδιαίτερος στόχος των οραμάτων του Κίσσιγκερ, αλλά έγκαιρα τα σχέδια αυτά γρήγορα έγιναν γνωστά δημοσιοποιήθηκαν ,σχολιάστηκαν,καταγγέλθηκαν στους ηγέτες μας. Μήπως πρέπει να τους αλλάξουμε;

Ο Ελληνορθόδοξος Πολιτισμός είναι Προσωποκεντρικός με κυρίαρχο Ιστορικό Πρόσωπο το Παιδί που γεννήθηκε στη Σπηλιά της Βηθλεέμ.
Στα παιδιά είχε ξεσπάσει η τότε Εξουσία ,όπως ξεδιάντροπα με τις εκτρώσεις πράττει και σήμερα.

ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΜΠΑΚΟΛΑΣ
Παλλήνη,22-12-2003.

πηγή
Αναρτήθηκε από ιωαννης στις 10:50 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
Ετικέτες ΕΛΛΑΔΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αντιδράσεις:

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ] Νέο σχόλιο για το Το Πολιτικό Σύστημα και ο Μοιραίος Γόνος....
Εισερχόμενα
X
Απάντηση
Vissarion Bakolas noreply-comment@blogger.com προς Εμένα
προβολή λεπτομερειών 12:00 μ.μ. (Πριν από 6 ώρες)
Ο χρήστης Vissarion Bakolas άφησε ένα νέο σχόλιο στην ανάρτηση "Το Πολιτικό Σύστημα και ο Μοιραίος Γόνος…":

Η "Ελληνική Νομαρχία" προβάλει με πολλές αναφορές ως παράδειγμα το Σουλιώτικο Πνεύμα Αυτοθυσίας.Τα σημερινά φαινόμενα θα τα είχαμε αποφύγει αν δεν επιτρέπαμε να διασύρονται από Πανεπιστημιακούς,από ΜΜΕ,κ.λ.π. οι αγώνες των Σουλιωτών.
Μετά το 1850 η απανταχού Ρωμηοσύνη έφερε στην επιφάνεια αυτούς τους Αγώνες για την Αφύπνιση. Τώρα παντού Μούγγα για τους ΣΟΥΛΙΏΤΕΣ.ΠΑΛΛΗΝΗ/10/11/11

ΓΙΟΓΚΑ ΠΙΛΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ(ΟΙ)

Ο μακαριστός π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος με τους αγώνες του για περισσότερο από 2 δεκαετίες προειδοποιούσε υπεύθυνα την Ελληνική Κοινωνία και όχι μόνο για την ύπουλη διείσδυση των Καταστροφικών Λατρειών, ή Σεκτών, ή Νεοφανών Αιρέσεων παντού και ιδιαίτερα στα Κέντρα Αποφάσεων.
Αυτά τα Κέντρα Αποφάσεων τα χρησιμοποιούσαν ως πολλαπλασιαστές προς την βάση.
Ως κοσμοθεωρίες ψυχοναρκωτικών, αποδεικνύεται ότι συμβαδίζουν με τον προσανατολισμό της Παγκοσμιοποίησης, η οποία εργάζεται με όλα τα μέσα για τον απόλυτο οικονομικό έλεγχο των λαών.
Τόνιζε ιδιαίτερα ο μακαριστός, τις πολιτικοοικονομικές δραστηριότητες των Σεκτών με την στρατηγική της Αντίστροφης Λογικής και Αντίστροφης Ηθικής.
Αυτές οι σέκτες διακρίνοντα ιδιαίτερα, με συνεχή αναφορά στη Σωτηρία του κόσμου, στη Σωτηρία της κοινωνίας, στη Σωτηρία του Κράτους κ.λ.π.
Αυτό φαίνεται καθαρά στα πολλά βιβλία του και στην συνεχή αρθρογραφία στο περιοδικό Διάλογος.
Τον Διάλογο τον είχε ιδρύσει ο ίδιος και ακόμη κυκλοφορεί έντυπα σε αρκετές χιλιάδες και διαδυκτιακά.
Η γιόγκα είναι κεντρικό θέμα των Σεκτών και είναι απίστευτο για την Δημοκρατική και την Ορθόδοξη Ελλάδα να έχει επίσημα στο Κοινοβούλιο από το 2003, υπηρεσίες γιόγκα και πιλάτες, που δρουν προσηλυτικά για άλλες ανατολικές θρησκείες με δυτικό φερετζέ.
Στο τεύχος 57/09 του περιοδικού Διάλογος παρουσιάζεται η Γιόγκα με άρθρο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου Γιαννουλάτου με εισαγωγική αναφορά να παρουσιάζεται για την Δύση ως ένα είδος Γυμναστικής.
Στο ίδιο περιοδικό στο τεύχος 49 η διακεκριμένη ερευνήτρια με πλούσια βιβλιογραφία κ. Ελένη Ανδρουλάκη παρουσίασε το άρθρο « ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΙΛΑΤΕΣ: Η ΓΙΟΓΚΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ. ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.» .

Ως Πολίτης αυτής της Χώρας ανησυχώ ιδιαίτερα για τους πνευματικούς ορίζοντες στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οι αρμόδιοι τόσο επιπόλαια φρόντισαν για την εξέλιξη του βιολογικού σώματος των μελών του Κοινοβουλίου.
Το διατυπώνω καθαρά ότι οι Σέκτες επιδιώκουν τους στόχους τους με τα ποιο σκληρά μέτρα. Αυτό το πνευματικό σκάνδαλο είναι τεράστιο και αποκαλύπτει την τεράστια διάβρωση σε όλους τους τομείς.
Αυτό δείχνει την κατάντια μας ως Έθνος που είναι πνευματικά δεμένο χειροπόδαρα με σατανικούς μηχανισμούς.
Ο ίδιος είχα δημοσιεύσει στο παρελθόν για την « Τελευταία Αγωνία» του μακαριστού πάπα-Αντώνη, για τον Διαλογισμό, στο 24ο τ.του Διαλόγου πρώτα και αργότερα άρθρο για τα μέτρα αντιμετώπισης των Σεκτών στο Κοσμικό Γαλλικό Κοινοβούλιο.
Εκεί δύο Πρωθυπουργοί έλαβαν ετήσια τακτικά μέτρα επαγρύπνησης.
Τα εδώ κανάλια και ΜΜΕ, απλώς το σοβαρό θέμα της yoga στη Βουλή πέρασε απαρατήρητο, απλώς, ως μια οικονομική θυσία από τα βουλευτικά προνόμια και τίποτε περισσότερο.
Ο ΛΗΘΑΡΓΟΣ του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πολύ με ανησυχεί και καταφεύγω στην εντολή της αείμνηστης και αγράμματης Σουλιώτισσας μητέρας μου να κάνω πολλές Μετάνοιες.
Παρά την ηλικία και αναπηρία μου, νομίζω ΄ότι είναι καλύτερη Γυμναστική χωρίς Διαλογισμό ή Θετική Σκέψη, από τη Γυμναστική του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Οι Σουλιώτες με τις Μετάνοιες νοιώθοντας απελευθέρωση σωματική, ψυχολογική και προ πάντων Πνευματική, έδωσαν το πραγματικό σύνθημα Ελευθερίας και έδειξαν τον Δρόμο του Ευαγγελισμού.
Καιρός να συνέλθωμε όλοι μας.
Γεωργάνοι Λάκκας Σουλίου , 8 Οκτωβρίου2011
ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΜΠΑΚΟΛΑΣ

Τρίτη, 4 Οκτωβρίου 2011
"Μέχρι Αιτωλοακαρνανία, φθάνει η Αλβανία" > Δείτε τι διδάσκουν στα Τίρανα!
Το μεγαλύτερο όπλο για ένα λαό είναι η εκπαίδευση. Και σε πολλές περιπτώσεις το όπλο αυτό χρησιμοποιείται ως όπλο επιθετικό. Στην Ελλάδα πολλές φορές έχει ασκηθεί εντονότατη κριτική σε όσους …τολμούν να υπερασπιστούν ιστορικές απόψεις που από κάποιους δήθεν νεωτεριστές θεωρούνται όχι απλά ξεπερασμένες αλλά και …επικίνδυνες! Η συζήτηση για το αν υπήρξε το “κρυφό σχολειό” ή όχι πόσες φορές εχει γίνει με τους υποστηρικτές της άποψης ότι η …Οθωμανική Αυτοκρατορία παρείχε τέτοιου επιπέδου μόρφωση που δεν θα χρειαζόταν “κρυφό σχολειό”. Ποτέ δεν καταλάβαμε βεβαια γιατί ακόμη και τους θρύλους μας πρέπει να τους καταρρίπτουμε.

Διαβάστε τώρα τι συμβαίνει στη γειτονική Αλβανία. Τι διαδάσκουν φέτος με νέο βιβλίο Γεωγραφίας τα νέα παιδιά στα λύκεια της χώρας. Και σκεφτείτε πως θα γαλουχηθούν αυτά τα παιδιά.
Σύμφωνα λοιπόν με το νέο βιβλίο Γεωγραφίας της Αλβανίας:
•«η Βορειοδυτική Ελλάδα, από τη Φλώρινα έως την Πρέβεζα, είναι αλβανικό εθνικό έδαφος στο.... οποίο “αιμοσταγείς” Έλληνες πραγματοποίησαν “εθνοκάθαρση” στους Τσάμηδες που πλειοψηφούσαν στα χώματα αυτά».
•”Οι Αλβανοί προέρχονται από το Βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου και την Ολυμπιάδα που ήταν η μητέρα του Μ.Αλέξανδρου.
•”Αλβανικές περιοχές είναι το Κοσσυφοπέδιο, τμήματα του Μαυροβουνίου και της Σερβίας, η μισή έκταση των Σκοπίων και βέβαια ολόκληρη η ΒΔ Ελλάδα, με τους Νομούς Φλώρινας, Καστοριάς, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Θεσπρωτίας και το βόρειο τμήμα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας”.
Ο χάρτης με τη Μεγάλη Αλβανία είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου!

«Το μήνυμα» - Είμαστε σε κρίση ή έχουμε ελλιπή κρίση;
Συντάκτης: Κώστας Στεφανόπουλος, Συγγραφέας
Πέμπτη, 01 Σεπτεμβρίου 2011 08:39
Αναμεσίς στην ατομική και στη συλλογική ευθύνη για το μέλλον μιας «ευνομούμενης» κοινωνίας υπήρξαν οι πολιτικοί και οι γκουρού των ΜΜΕ που καθοδήγησαν το λαό στην εκμετάλλευση μιας πρόσκαιρης επικαιρότητας, με το διαχρονικό «μήνυμα» να φαίνεται χαμένο στην εκάστοτε κομματική σκοπιμότητα.Κι έτσι, βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, σαν να επρόκειτο να πεθάνουμε αύριο, αδιαφορώντας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας σε μια «τυχαία» σύγχυση του πρωτεύοντος με το δευτερεύον, το περιττό και το οπωσδήποτε μη αναγκαίο για την ύπαρξη. Κι ακόμη, επιδιώκοντας το βλαβερό μέρος μιας ταπεινής ματαιοδοξίας, προδιαγράψαμε τη ζωή όπως είναι τώρα, με το σήμερα να είναι χειρότερο από το χτες και να προβλέπεται καλύτερο από το αύριο.Αφού διαπιστώνεται μια κλόνιση της εμπιστοσύνης μεταξύ των ατόμων ως μελών της οικογένειας και ως κοινωνικών ετέρων και φυσικά μεταξύ των κρατών που διοικούνται και κατευθύνονται, ως επί το πλείστον, από διεφθαρμένους πολιτικούς, που καλλιεργούν την εγγενή απληστία για βραχυχρόνια οφέλη, με μακροχρόνιες οδυνηρές συνέπειες.Ώσπου, κάποιοι ανακαλύπτουν τη μέγιστη διαφθορά των κυβερνώντων και τότε παρατηρούμε τους αμνούς να γίνονται λέοντες για να αντικαταστήσουν την κυβερνητική διαφθορά με μια άλλη, φαινομενικά καλύτερη, ευελπιστούντες σε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες.Εφόσον όμως η πολιτική και η οικονομική κρίση δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός, τότε, μπορεί να προβλεφθεί και έγκαιρα να αντιμετωπιστεί εφόσον υπάρξουν «οι άνθρωποι της ευθύνης» και η ευθύνη να είναι συλλογική.Εν τούτοις είναι διαπιστωμένο ότι κάθε εποχή, στην πραγματικότητά της, είναι επώδυνα ταραγμένη και εξελικτικά μεταβατική με το κόστος να φαίνεται, ανισομερώς κατανεμημένο. Τόσο, που πολλές φορές, ο νικητής να μην αποκτά αυτό που με τους δίκαιους αγώνες του έχει κερδίσει.Γι’ αυτό είναι αναγκαία μια τάση προς μια κατευθυντήρια ιδέα ισότητας από τη δημοκρατία του πλήθους, σε μια Δημοκρατία των ιδεών, ώστε να καθορίζει το ήθος και τους στόχους της εκάστοτε εφαρμογής αυτών των ιδεών.Όχι, όπως τις φανταστήκαμε, κάτω από τις βιωμένες εμπειρίες του εκάστοτε παρελθόντος μας. ούτε, όπως το μυαλό μας, επηρεασμένο από αυτές, τις διαμορφώνει σε σημερινές φοβίες για το μέλλον.Αλλά, αναζητώντας ιδέες και πρακτικές, που συνεχώς υπάρχουν και δημιουργούν το «καινούργιο» στάδιο για την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από την αναγκαστική κοινωνική του συμβίωση και την τεχνολογική εξέλιξη του πολιτισμού.Αφού, γινόμαστε περισσότερο ελεύθεροι να προσεγγίσουμε την αλήθεια, όταν μπορούμε να νιώθουμε και να συγκινούμαστε για την Φουκουσίμα· έστω κι αν αυτό δεν επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας.Όμως, δοκιμάζει και βελτιώνει την δεκτική μας ευαισθησία, στην οικουμενικότητα του ανθρώπου, όταν αυτός αφήνεται σε αυτές τις ιδέες, όπως φτερό που μια πνοή του ανέμου λεύτερο το ανεβάζει κάπου ψηλότερα.Οπότε, κάθε πνευματικός άνθρωπος που αναγνωρίζει το χρέος του θα συμβάλει στην επίτευξη αυτού «του οράματος» επιδιώκοντας παραδείγματα που στοχεύουν στην ανάταση του ανθρώπου προς εκείνο το άγνωστο που μας ξεπερνά. Γιατί, αν η ουσία του κόσμου, στους ουρανούς και τη φύση υπάρχει στη γαλήνη του ανθρώπου, τότε το νόημα της ζωής πρέπει να αναζητηθεί στην κάθε πνευματική ενατένιση και πολιτιστική παρουσίαση της καθημερινής συνύπαρξης του απλού ανθρώπου με τους άλλους κοινωνικούς ετέρους, συνεχιστές και συνοδοιπόρους της αρχαίας και νεώτερης ελληνικής παράδοσης. Κι αυτό είναι το διαχρονικό μας «μήνυμα». Η φιλαυτία ποτέ δεν προάγει το νόημα της ζωής. Και το «μήνυμα» πάντοτε απευθύνεται σ’ εκείνους που έχουν την συναίσθηση της ευθύνης του χρόνου.< Προηγούμενο Επόμενο >


Σχόλια Στο Διπλωματικό Περισκόπιο

#1 Βησσαρίων Μπακόλας 04-09-2011 23:06
Όλα τα Συντάγματα διαχρονικά είναι διατυπωμένα για μια χώρα Δημοκρατική και Χριστιανική. Στην πράξη όμως αγνοείται προκλητικά αυτός ο σταθερός προσανατολισμός από τους Ηγέτες,τους Πολίτες και τους Ο.Χριστιανούς που δεν αντιδρούν σε κάθε διολίσθηση ή παρέκκλιση.
Αυτό, νομίζω, ότι είναι κρίση Ταυτότητας Προσώπων και Θεσμών.π.χ.Προνόμια,ασυλίε ς
ρουσφέτια,κλπ είναι αντιδημοκρατικά και αντιχριστιανικά ,μέσα διαφθοράς και εκμαυλισμού που επιτείνονται με την σκόπιμη νομοθετική σύγχυση. Η υπάρχουσα κρίση ,νομίζω,ότι προέκυψε από την ελλιπή κρίση.
Παράθεση
«Το μήνυμα» - Είμαστε σε κρίση ή έχουμε ελλιπή κρίση;
Συντάκτης: Κώστας Στεφανόπουλος, Συγγραφέας
Πέμπτη, 01 Σεπτεμβρίου 2011 08:39
Αναμεσίς στην ατομική και στη συλλογική ευθύνη για το μέλλον μιας «ευνομούμενης» κοινωνίας υπήρξαν οι πολιτικοί και οι γκουρού των ΜΜΕ που καθοδήγησαν το λαό στην εκμετάλλευση μιας πρόσκαιρης επικαιρότητας, με το διαχρονικό «μήνυμα» να φαίνεται χαμένο στην εκάστοτε κομματική σκοπιμότητα.Κι έτσι, βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, σαν να επρόκειτο να πεθάνουμε αύριο, αδιαφορώντας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας σε μια «τυχαία» σύγχυση του πρωτεύοντος με το δευτερεύον, το περιττό και το οπωσδήποτε μη αναγκαίο για την ύπαρξη. Κι ακόμη, επιδιώκοντας το βλαβερό μέρος μιας ταπεινής ματαιοδοξίας, προδιαγράψαμε τη ζωή όπως είναι τώρα, με το σήμερα να είναι χειρότερο από το χτες και να προβλέπεται καλύτερο από το αύριο.Αφού διαπιστώνεται μια κλόνιση της εμπιστοσύνης μεταξύ των ατόμων ως μελών της οικογένειας και ως κοινωνικών ετέρων και φυσικά μεταξύ των κρατών που διοικούνται και κατευθύνονται, ως επί το πλείστον, από διεφθαρμένους πολιτικούς, που καλλιεργούν την εγγενή απληστία για βραχυχρόνια οφέλη, με μακροχρόνιες οδυνηρές συνέπειες.Ώσπου, κάποιοι ανακαλύπτουν τη μέγιστη διαφθορά των κυβερνώντων και τότε παρατηρούμε τους αμνούς να γίνονται λέοντες για να αντικαταστήσουν την κυβερνητική διαφθορά με μια άλλη, φαινομενικά καλύτερη, ευελπιστούντες σε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες.Εφόσον όμως η πολιτική και η οικονομική κρίση δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός, τότε, μπορεί να προβλεφθεί και έγκαιρα να αντιμετωπιστεί εφόσον υπάρξουν «οι άνθρωποι της ευθύνης» και η ευθύνη να είναι συλλογική.Εν τούτοις είναι διαπιστωμένο ότι κάθε εποχή, στην πραγματικότητά της, είναι επώδυνα ταραγμένη και εξελικτικά μεταβατική με το κόστος να φαίνεται, ανισομερώς κατανεμημένο. Τόσο, που πολλές φορές, ο νικητής να μην αποκτά αυτό που με τους δίκαιους αγώνες του έχει κερδίσει.Γι’ αυτό είναι αναγκαία μια τάση προς μια κατευθυντήρια ιδέα ισότητας από τη δημοκρατία του πλήθους, σε μια Δημοκρατία των ιδεών, ώστε να καθορίζει το ήθος και τους στόχους της εκάστοτε εφαρμογής αυτών των ιδεών.Όχι, όπως τις φανταστήκαμε, κάτω από τις βιωμένες εμπειρίες του εκάστοτε παρελθόντος μας. ούτε, όπως το μυαλό μας, επηρεασμένο από αυτές, τις διαμορφώνει σε σημερινές φοβίες για το μέλλον.Αλλά, αναζητώντας ιδέες και πρακτικές, που συνεχώς υπάρχουν και δημιουργούν το «καινούργιο» στάδιο για την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από την αναγκαστική κοινωνική του συμβίωση και την τεχνολογική εξέλιξη του πολιτισμού.Αφού, γινόμαστε περισσότερο ελεύθεροι να προσεγγίσουμε την αλήθεια, όταν μπορούμε να νιώθουμε και να συγκινούμαστε για την Φουκουσίμα· έστω κι αν αυτό δεν επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας.Όμως, δοκιμάζει και βελτιώνει την δεκτική μας ευαισθησία, στην οικουμενικότητα του ανθρώπου, όταν αυτός αφήνεται σε αυτές τις ιδέες, όπως φτερό που μια πνοή του ανέμου λεύτερο το ανεβάζει κάπου ψηλότερα.Οπότε, κάθε πνευματικός άνθρωπος που αναγνωρίζει το χρέος του θα συμβάλει στην επίτευξη αυτού «του οράματος» επιδιώκοντας παραδείγματα που στοχεύουν στην ανάταση του ανθρώπου προς εκείνο το άγνωστο που μας ξεπερνά. Γιατί, αν η ουσία του κόσμου, στους ουρανούς και τη φύση υπάρχει στη γαλήνη του ανθρώπου, τότε το νόημα της ζωής πρέπει να αναζητηθεί στην κάθε πνευματική ενατένιση και πολιτιστική παρουσίαση της καθημερινής συνύπαρξης του απλού ανθρώπου με τους άλλους κοινωνικούς ετέρους, συνεχιστές και συνοδοιπόρους της αρχαίας και νεώτερης ελληνικής παράδοσης. Κι αυτό είναι το διαχρονικό μας «μήνυμα». Η φιλαυτία ποτέ δεν προάγει το νόημα της ζωής. Και το «μήνυμα» πάντοτε απευθύνεται σ’ εκείνους που έχουν την συναίσθηση της ευθύνης του χρόνου.< Προηγούμενο Επόμενο >


Σχόλια Στο Διπλωματικό Περισκόπιο

#1 Βησσαρίων Μπακόλας 04-09-2011 23:06
Όλα τα Συντάγματα διαχρονικά είναι διατυπωμένα για μια χώρα Δημοκρατική και Χριστιανική. Στην πράξη όμως αγνοείται προκλητικά αυτός ο σταθερός προσανατολισμός από τους Ηγέτες,τους Πολίτες και τους Ο.Χριστιανούς που δεν αντιδρούν σε κάθε διολίσθηση ή παρέκκλιση.
Αυτό, νομίζω, ότι είναι κρίση Ταυτότητας Προσώπων και Θεσμών.π.χ.Προνόμια,ασυλίε ς
ρουσφέτια,κλπ είναι αντιδημοκρατικά και αντιχριστιανικά ,μέσα διαφθοράς και εκμαυλισμού που επιτείνονται με την σκόπιμη νομοθετική σύγχυση. Η υπάρχουσα κρίση ,νομίζω,ότι προέκυψε από την ελλιπή κρίση.
Παράθεση

18/7/11
Το όνομα ΡΩΜΗΟΣ και η ιστορική του σημασία.

Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ.
Γιὰ τὸ ὄνομα Ρωμηὸς (=Ρωμαῖος) ὑπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ ἐκείνους φυσικὰ ποὺ ἐρασιτεχνικὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἱστορία, ἐνῷ ὅσοι ἔχουν τὶς ἐπιστημονικὲς προϋποθέσεις μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὴν ἔννοια καὶ ἱστορικὴ σημασία τῶν ἐθνικῶν μας ὀνομάτων.
Τὸ ὄνομα «Ἕλλην» εἶναι τὸ κυριότερο ὄνομα τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἔννοιά του ὅμως ποικίλλει κατὰ περιόδους καὶ ἄλλοτε εἶναι φυλετικὴ καὶ ἄλλοτε ἐθνικὴ ἢ πολιτιστικὴ ἢ θρησκευτική, στοὺς τελευταίους δὲ αἰῶνες καθαρὰ ἐθνική. Εἶναι ὅμως γεγονός, ὅτι (κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη) ἀρχαιότερο εἶναι τὸ ὄνομα Γραικὸς γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ μὲ αὐτὸ μᾶς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ρωμαῖοι. Ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα (Καρλομάγνος καὶ τὸ περιβάλλον του) τὸ ἀνατολικὸ μέρος τῆς αὐτοκρατορίας («Βυζάντιο») ὀνομαζόταν Γραικία καὶ οἱ κάτοικοί της Γραικοί, ἀλλὰ μὲ...
μειωτικὴ ἔννοια (αἱρετικοὶ καὶ κίβδηλοι).

Τὸ ὑβριστικὸ αὐτὸ ὑπόβαθρο διατήρησε τὸ ὄνομα αὐτὸ στὰ χείλη τῶν δυτικῶν ὡς τὸν αἰώνα μας. Ἐνῶ, λοιπόν, καυχόμεθα καὶ γιὰ τὸ ὄνομά μας αὐτὸ (Γραικοί), ὅταν χρησιμοποιεῖται σὲ δυτικὰ κείμενα (παλαιότερα), πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἀληθινή του σημασία.

Τὸ ὄνομα Γραικὸς στὴ Δύση, ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα, δηλώνει τὸν μὴ γνήσιο Ρωμαῖο, διότι τὸ ὄνομα Ρωμαῖος διεκδικοῦσε ὁ Φραγκολατινικὸς κόσμος. Τὸ 962 ἱδρύθηκε ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του Καρλομάγνου, τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ του Ἑλληνισμοῦ, ἡ «Ἁγία Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους», ὑποκαθιστώντας (θεωρητικὰ) τὴν… Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη, ὑπὸ τὴν (πραγματικὴ) ἡγεσία τῆς Γαλλίας (Φραγκίας) καὶ τῆς Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδὴ τῶν Φραγκολατινικῶν ἐθνοτήτων (οἱ σημερινοὶ Ἄγγλοι εἶναι οἱ Νορμανδοφράγκοι καὶ οἱ λαοὶ τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης οἱ Λομβαρδοφράγκοι), δὲν μποροῦσε νὰ πραγματοποιηθεῖ χωρὶς τὴ διάλυση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ὀνομαζόταν ἡ αὐτοκρατορία, ποὺ ἐκτεινόταν ἀρχικὰ σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ ὄνομα Ρωμαῖος γενικεύθηκε στὴν (ἀρχαία) Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὸ 212 (Constitutio Antoniniana τοῦ Καρακάλλα). Ἀπὸ τὸ 330 ὅμως (ἐγκαίνια Νέας Ρώμης) ἡ αὐτοκρατορία γίνεται χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ (πλήρης ἐξελληνισμὸς ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ ὡς τὸν Ἡράκλειο, 6ος-7ος αἵ). μὴ λησμονοῦμε ὅτι καὶ ἡ Παλαιὰ Ρώμη (τῆς Ἰταλίας) ἔλαβε ὄνομα ἑλληνικὸ (Ρώμη), τὸν 4ο δὲ αἰώνα π.Χ. ὀνομαζόταν «πόλις ἑλληνὶς» (Ἡρακλείδης ὁ Ποντικός).

Τὸ 330 ἡ νέα πρωτεύουσα τῆς νέας χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντῖνος) ὀνομάσθηκε (ὄχι Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ) Νέα Ρώμη, διότι ἡ Παλαιὰ Ρώμη μεταφέρθηκε ὁλόκληρη στὴν ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ (Translatio Urbis). Τὸ ὄνομα Κωνσταντινούπολις θὰ τῆς δοθεῖ ταυτόχρονα πρὸς τιμὴν τοῦ ἱδρυτῆ της. Στὴ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) καὶ στὴν Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητὰ ὅτι «εἰκότως» ἔλαβε ἡ νέα πρωτεύουσα ἴσα «πρεσβεία» μὲ τὴν Παλαιὰ Ρώμη, «διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν Νέαν Ρώμην».

Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ αὐτοκράτορες, Ἕλληνες ἐκ καταγωγῆς στὴ συντριπτική τους πλειονότητα, ὡς τὸν οὐσιαστικὰ νεοέλληνα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο († 1453), θὰ ὀνομάζονται καὶ θὰ αὐτοκαλοῦνται «αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων». Γιατί; Ἀπὸ τὸ 330 τὸ ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι Ρωμανία. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀναφέρεται ἤδη τὸν 4ο αἰώνα ἀπὸ τὸν Μ. Ἀθανάσιο. Τὸ ὄνομα Βυζάντιο γιὰ τὸ κράτος θὰ ἐμφανιστεῖ γιὰ πρώτη φορὰ σὲ φράγκους συγγραφεῖς –Ἱερώνυμος Βὸλφ- τὸ 1562.
Πρὶν ἀπὸ τὸ ἔτος αὐτὸ ΠΟΤΕ δὲν ὀνομάσθηκε ἡ αὐτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ.

Οἱ κάτοικοι τοῦ κράτους ὀνομάζονται Ρωμαῖοι, μολονότι πολιτιστικὰ εἶναι ΟΛΟΙ Ἕλληνες καὶ πνευματικὰ Ὀρθόδοξοι. Ἑλληνισμὸς-Ρωμαϊκὸς κρατικὸς φορέας καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι τὰ συστατικὰ μεγέθη τῆς Νέας Αὐτοκρατορίας.

Βέβαια, τὸ κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι οἱ ἐκ καταγωγῆς (φυλετικά, δηλαδὴ) Ἕλληνες. Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος ἦταν λοιπὸν κρατικό, σὲ μία αὐτοκρατορία ποὺ ἦταν πολιτιστικὰ (γλώσσα, παιδεία) ἀπόλυτα ἑλληνική, καὶ ὄχι φυλετικά, ἐπειδὴ δὲ ἡ Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διὰ τῶν Ἁγίων της ἔγινε προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὄνομα Ρωμαῖος σημαίνει, τελικά, Ὀρθόδοξος-πολίτης τῆς Νέας Ρώμης (ὄχι τῆς Παλαιᾶς, ποὺ ἔγινε τὸ κέντρο τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα-σχίσμα). Αὐτὸ ὁμολογοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν διάλογό τους μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότους τὸν 18ο αἰώνα (1716-1725). «…πάλαι μὲν Ἑλλήνων, νῦν δὲ Γραικῶν καὶ Νέων Ρωμαίων διὰ τὴν Νέαν Ρώμην καλουμένων».

Οἱ Ἕλληνες δηλαδή, μαζὶ μὲ ὅλους τους Ὀρθοδόξους της Ἐθναρχίας (ποὺ ἦταν συνέχεια τῆς «Βυζαντινῆς» Αὐτοκρατορίας) ὀνομάζονται ἐδῶ Γραικοί, διότι ἔτσι μᾶς ὀνόμαζαν ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα οἱ Εὐρωπαῖοι (Grec, Grieche, Greco) καὶ Νέο – Ρωμαῖοι, ὡς πολίτες καὶ πνευματικὰ τέκνα τῆς ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ν. Σπηλιάδης (στενὸς συνεργάτης τοῦ Καποδίστρια) στὰ Ἀπομνημονεύματά του λέγει ὅτι ὁ Ι. Καποδίστριας ἤθελε νὰ δημιουργήσει «Νεορωμαϊκὴν αὐτοκρατορία» (ἀνακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδὴ νὰ ἀναστήσει τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, ποὺ φυσικὰ δὲν τὸ ἐνέκρινε ἡ Εὐρώπη τῶν ἀπογόνων του Καρλομάγνου.

Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος, συνεπῶς, ἂν μέχρι τὸ 330 μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ κατὰ κάποιο τρόπο ὄνομα δουλείας καὶ ὑποταγῆς, ἀπὸ τὸ ἔτος ἐκεῖνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὄνομα τιμῆς καὶ δόξας, ἀφοῦ μόνο αὐτὸ (καὶ ὄχι τὸ ἀνύπαρκτο ὡς κρατικό, μέχρι τὸ 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει τὴν αὐτοκρατορία μας καὶ τὴ θέση μας σ’ αὐτήν. Ρωμηὰ ἦταν ἡ Ἀθηναία Βασίλισσα Εὐδοκία (5ος αἵ.), Ρωμηὰ καὶ ἡ (κυβερνῶσα) αὐτοκράτειρα Εἰρήνη, πάλι Ἀθηναία, τὸν 8ο αἵ.

Στὴν Ἀθήνα ἦλθε καὶ ὁ Ρωμαῖος ἀλλὰ Ἕλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ὁ Βουλγαροκτόνος, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Παναγία τὴν Ἀθηνιώτισσα στὸν Παρθενώνα. Εἶναι τραγικό, ἀλήθεια, αὐτὸ ποὺ λειτούργησε ἱστορικὰ ὡς σύνθεση εὐεργετικὴ γιὰ τὸ Ἔθνος-Γένος μας, ἐμεῖς οἱ δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες νὰ τὸ ἐκλάβουμε ὡς ἀντίθεση.

Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος ὅμως φανερώνει τὴν ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Ρωμαῖος σημαίνει τελικὰ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἐνῶ τὸ Ἕλλην, ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ μετὰ μπορεῖ νὰ σημαίνει μόνο τὸν ἀρχαιολάτρη τύπου Γεμιστοῦ-Πλήθωνος ἢ καὶ τὸν τέκτονα-ἐκδυτικισμένο καὶ Φραγκόφιλο. Ὅταν, συνεπῶς, ἀπορρίπτεται ἢ καὶ πολεμᾶται τὸ ὄνομα Ρωμαῖος-Ρωμηός, πρέπει νὰ ἐρευνᾶται καὶ ἡ αἰτία, ἡ προέλευση δηλαδὴ τῆς πολεμικῆς.

Εἶναι ἁπλῶς ἀνιστόρητη ἀρχαιολατρία, δυτικὴ ἐπίδραση ἢ καὶ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὡς Ρωμαῖοι οἱ Ἕλληνες δηλώνουμε τὸν σύνδεσμο τοῦ Ἔθνους μας μὲ τὴν ὀρθόδοξη, ἁγιοπατερικὴ παράδοση καὶ τὴν ὀρθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε τὴ συνείδηση ὅτι ἐθνικὰ-φυλετικὰ εἴμασθε Ἕλληνες ἢ (καὶ) Γραικοὶ (ὅλα δικά μας εἶναι) πνευματικά, ὅμως, δηλαδὴ στὴν πίστη μᾶς εἴμασθε Ρωμαῖοι-Ρωμηοί, δηλαδὴ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι ἐξωμότες Γραικύλοι καὶ «γενίτσαροι» πρὸς τὴν Ὀθωμανικὴ Ἀνατολὴ (Τουρκιὰ) ἢ τὴν ἀλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά).

Ὅταν οἱ πατέρες μας στὴ διάρκεια τῆς δουλείας ἔλεγαν γιὰ κάποιον Ἕλληνα: ἐτούρκευσε ἢ ἐφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας τὴν ὀρθόδοξη πίστη του, ἔπαυσε νὰ εἶναι καὶ Ἕλληνας. Αὐτά, βέβαια, ὡς τὸν 19ο αἰώνα. Στὸ σύγχρονο Ἑλληνικὸ Κράτος, ὅπως ἄλλωστε καὶ στὸ «Βυζάντιο», νομικά, Ἕλληνας μπορεῖ νὰ εἶναι ὁποιοσδήποτε, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν καταγωγή του, ὡς πολίτης τοῦ κράτους, προστατευόμενος συνταγματικὰ –καὶ πολὺ ὀρθὰ- ἀπὸ τοὺς νόμους.

Βασικὴ βιβλιογραφία
* Πᾶν. Κ. Χρήστου, Οἱ περιπέτειες τῶν Ἐθνικῶν Ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων, Θεσσαλονίκη 1991.
* π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ἑλληνισμὸς Μετέωρος, Ἀθήνα 1992.
* Τοῦ ἰδίου, Πολιτικὴ καὶ Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε.
* π. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Ἀθήνα 1975.
*Τὸ ὄνομα Ρωμηὸς καὶ ἡ ἱστορική του σημασία Περιοδικὸ ‘Ἐρῶ’, τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης, τεῦχος 1, ΙΑΝ-ΜΑΡ 2010

«Εγώ είμαι τυχερή γιατί θα πάρω δύο σημαίες»
Σάββατο, 16 Ιούλιος 2011 01:43

Μοιραστείτε την ανάρτηση

Είναι η ΕΛΛΗΝΙΔΑ μητέρα των διδύμων κληρωτών, των Χρίστου και Μίλτου Χριστοφόρου, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στη φονική έκρηξη που σημειώθηκε στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Είχε το κουράγιο να σταθεί όρθια, να μιλήσει για τα παιδιά της σε εκδήλωση διαμαρτυρίας αλλά και συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων, που πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό.
Όταν η μάνα σηκώθηκε να μιλήσει για τα παιδιά της, ο κόσμος «πάγωσε», πνιγμένος στα δάκρυα. Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ εκείνη μάνα, ευχαρίστησε τον κόσμο για τη συμπαράστασή του και είπε ότι τη στιγμή που κατάλαβε τι την περιμένει, «σκέφθηκε την Παναγία όταν ήταν κάτω απ' το σταυρό και έβλεπε το γιο της να υποφέρει και να πεθαίνει», όπως έγραψε ο κυπριακός Τύπος. Δεν έχασε όμως την πίστη και τα εθνικά ιδανικά της.
Και όπως έγραψαν οι κυπριακές εφημερίδες, «όταν κάποια στιγμή αναφέρθηκε ότι λόγω της κατάστασης των νεκρών αυτό που στην ουσία θα παραλάβουν οι οικογένειες ήταν απλά σημαίες, τότε η μάνα αυτή περήφανα είπε, ‘εγώ είμαι τυχερή γιατί θα πάρω δύο σημαίες'. Όσο για τους υπεύθυνους, είπε ότι αυτοί θα τιμωρηθούν από το Θεό, γιατί Εκείνος βλέπει και κρίνει.
Δεν μετάνιωσε που έστειλε τα παιδιά της στο Στρατό, είπε και υπογράμμισε πως έλεγε στα παιδιά της ότι «εγώ και ο πατέρας σας, σας μεγαλώναμε 19 χρόνια με κόπο και αίμα και δεν θα πάω τώρα να υπογράψω ότι είστε πελλοί». Και τα μεγάλωσαν καλά... Έτρεξαν στη μονάδα τους να σβήσουν τη φωτιά, πέφτοντας στο βωμό του καθήκοντος.

ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΝΙΚ.ΜΠΑΚΟΛΑΣ
Πάρεδρος Παιδ.Ινστ.-Επιθεωρητής
Dip.Ed.,B.Ed., B.Pol.Sc.,ProDr.Ed.(3952/82ΔΙΚΑΤΣΑ)
Αγίου Κωνσταντίνου 17 Παλλήνη,153.51
Τηλ-FAX 210-6031874, κ.6974771776
EMAIL: Vissarionbakolas@yahoo.gr

Το Τετράτομο του κ. Αχιλλέα Λαζάρου
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Πολύ πρόσφατα , το 2010, ήλθε αθόρυβα στην δημοσιότητα μια Διεπιστημονική εργασία, εντυπωσιακή των 3.000 περίπου μεγάλων σελίδων,(24Χ16,50) πυκνογραμμένων σε τέσερες τόμους με τον τίτλο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Το μέγεθος της επιστημονικής αυτής εργασίας μπορεί κάποιος να το καταλάβει, αν σκεφθεί ή θυμηθεί ένα ποσοτικό κριτήριο πανεπιστημιακό σε λέξεις, όχι σελίδες, τις 3000 λέξεις για μια Διπλωματική Εργασία.
Δεν είναι έργο συλλογικής δράσεως, ή έργο κάποιου Ιδρύματος, ή έργο σχολιασμών μεταφραστικών κειμένων. Είναι προσωπική κατάθεση του Συγγραφέα των διαχρονικών του διεπιστημονικών Ερευνών με βασική προσέγγιση του καταξιωμένου Φιλολόγου.
Η σύνθετη προσέγγιση με την μακροχρόνια ειδίκευση, θεωρητική και πρακτική, του Ρωμανιστή και του Βαλκανολόγου ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις επίσης αρκετά σύνθετες Συγκριτικές Επιστήμες, ιδιαίτερα την Συγκριτική Πολιτική. Αυτή δεν αφήνει περιθώρια παραπλάνησης και παραπληροφόρησης.
Αυτό πονάει ιδιαίτερα σήμερα πάρα πολλούς που φορούν προσωπεία επιστημονικοφάνειας ή εύκολα στρατεύονται σε καθεστωτικές σκοπιμότητες.
Χωρίς θόρυβο επαναλαμβάνω, κυκλοφόρησε αυτό το σημαντικό έργο και μόλις τούτες τις μέρες κατόρθωσα να το βρω κοντά στο Σταθμό Δάφνης , πληρώνοντας για κάθε τόμο μόλις 10 ευρώ.
Τον Αχιλλέα Λαζάρου σήμερα όλοι τον γνωρίζουν, τον επαινούν και τον βραβεύουν, ελάχιστοι από συμπλέγματα ενοχής ή άγνοιας τον φοβούνται και καιροσκοπικά νομίζουν ότι προσφέρουν υπηρεσία σε ξένους πράκτορες βλάπτοντας την Πατρίδα μας ως πεμπτοφαλαγγίτες.
Τα περιεχόμενα, στους 4 μεγάλους τόμους, έχουν διαχρονική αξία για πολλούς τομείς της σύγχρονης χειμαζόμενης Ελλάδας. Αναφέρονται σε καθημερινά τρέχοντα θέματα για τους γείτονες και τις ανούσιες προπαγανδιστικές κινήσεις των Σκοπιανών των Τούρκων των Αλβανών, Ρουμάνων κ.λ.π. Δίνουν σωστές απαντήσεις στις διαπλεκόμενες και ύποπτες επιρροές των Μεγάλων.
Ο κ. Λαζάρου υπεραμύνεται της δικής μας Ταυτότητας και ιδιαίτερα της Γλώσσας ανησυχώντας για την πορεία των Εκπαιδευτικών.
Ξεκαθαρίζει διαυγέστατα, θέματα που αφορούν τους Ελληνογενείς Βλάχους και Αρβανίτες, ξεσκεπάζει πράκτορες και πρακτορίσκους που δρουν ανάμεσά μας, αναδεικνύει την προσφορά των Κυπρίων ακόμη σε όλη την Νοτιοανατολική Ευρώπη. Το ίδιο κάνει και για την Βόρειο ΄Ήπειρο.
Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες του κειμένου τούτου πρώτα και μετά από τον Συγγραφέα, για τις αποσπασματικές μου αναφορές στα τεκμηριωμένα περιεχόμενα.
Αυτά αφορούν κυρίως την Οργανωμένη Πολιτεία μας, τα Υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας, Άμυνας, Ανάπτυξης, τις Περιφέρειες, τα Πανεπιστήμια, τις Στρατιωτικές Σχολές αλλά και όλους τους Έλληνες που πονούν για την βασανισμένη πατρίδα μας.
Το τετράτομο του κ.Λαζάρου ας είναι η απάντηση σε κάποιο άλλο ύποπτο τετράτομο.
ΠΑΛΛΗΝΗ 12η Φεβρουαρίου 2011 Βησαρίων Μπακόλας

ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Αιδεσιμωτάτου π. Λεωνίδα Νίκα


Ο
ΟΣΙΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ
ΜΑΚΑΡΙΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ 1802 ΣΤΑ ΔΕΡΒΙΖΙΑΝΑ





Επιμέλεια Β. Μ.
Απρίλιος 2008 - Γεωργάνοι Λάκκας Σούλι











Αφιερούται
εις μνήμη της γιαγιάς μου Βαρβάρας Παπασωτηρίου - Νίκα

Ο ΟΣΙΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ 1802 ΣΤΑ ΔΕΡΒΙΖΙΑΝΑ

Σήμερα, που η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται σε διωγμό ,θέλω να καταθέσω για τους νεώτερους, αλλά και για τους ερευνητές της Ιστορίας τα παρακάτω που αφορούν τον όσιο και εθνομάρτυρα Μακάριο.
ΠΗΓΕΣ
Αυτά βασίζονται:
-- Στην οικογενειακή μου παράδοση, από το γένος - φάρα των Νικάτων —Κουτσονίκα.
-- Στην οικογενειακή μου παράδοση από τα Δερβίζιανα, την γιαγιά μου Βαρβάρα, θυγατέρα του ιερέα Σωτήρη Παπασωτηρίου και Ιερέως Χρήστου Παπασωτηρίου αδελφού της .
--Στις ζωντανές περιγραφές μεγαλυτέρων μου από τα Δερβίζιανα, από τους Γεωργάνους και από τα γύρω χωριά της Λάκκας.
--Στις πληροφορίες που είχα ως Εφημέριος στα Δερβίζιανα και ως Αρχιερατικός Προϊστάμενος της περιοχής.
--Στις επισκέψεις μου στα Ιστορικά Τοπωνύμια «Γκουμπές» στο δάσος Νταλαμάνι, στη «Βύρα του Μακάριου»του Άνω Αχέροντα και στα παραποτάμια χωράφια στη θέση «Μακάριος» στον Κάμπο του Πασά και
--Στο Ιστορικό του κτηματολογίου της Ιεράς Μονής Μεσιανών και Αγίου Δημητρίου.
Επίσης έχω υπ’ όψη μου δημοσιεύματα του Δερβιζιανιώτη Μιχαήλ Μίχα, του περιοδικού Αθηνών Ηπειρωτική Εταιρεία ( τ. 277/02 σ. 455 ), κ.λ.π. και περισσότερο από όλα τον θρύλο για τα « Καντήλια του ξεχασμένου καλόγερου », που πλανάται σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδος και ας πέρασαν περισσότερα από διακόσια χρόνια. Γι αυτόν τον θρύλο και τον μοναχό, είχε γράψει ο από την Κατερίνη Θεολόγος καθηγητής Λάζαρος Τσακιρίδης, που είχε υπηρετήσει στο Γυμνάσιο των Δερβιζιάνων, πριν από πολλά χρόνια.
Για τα « Καντήλια του Καλόγερου » είχε γίνει λόγος πληροφοριακός από Μακεδόνα Εντεταλμένο Ι.Μ. στη 10η Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη στο Συνεδριακό Κέντρο της Ευαγγελίστριας (16-21/9/1998 της Αλιάρτου Βοιωτίας στην οποία συμμετείχε ο κ. Βησσαρίων Μπακόλας.
Του ζητήθηκαν περισσότερες πληροφορίες (που δεν γνώριζε, όπως μας είπε) και επιβεβαίωση του τόπου. Τότε, είχε επικαιρότητα, λόγω των γεγονότων στα μοναστήρια των Σέρβων στο Κόσσυφοπέδιο και τηνΒοσνία-Ερζεγοβίνη.
Το ενδιαφέρον όμως από το Άγιον Όρος και οι μαθητικές αναμνήσεις του Μοναχού Απολλώ, ξύπνησε τις συνειδήσεις μας για τα δικά μας χρέη για τον Μακάριο που έγινε πρότυπο Θυσίας για την Ορθοδοξία και την Πατρίδα μας , εις μίμησιν της Θυσίας του Χριστού.


ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.
Νότια από τα Δερβίζιανα, στον σημερινό αυτοκινητόδρομο προς τα Λέλοβα ( σ. Θεσπρωτικό ), υπάρχει μικρή προς τα δεξιά και Δυτικά, διακλάδωση. Αυτή μετά από 250 περίπου μέτρα, μας οδηγεί στο ονομαστό και ιστορικό Μοναστήρι των Μεσσιανών.
Είσοδος της Ιεράς Μονής Αποστόλων Πέτρου και Παύλου
Σώζεται το καθολικόν της Μονής αφιερωμένου στους κορυφαίους Αποστόλους Πέτρον και Παύλον.
Εκεί είναι και το μνημείο της 23ης Ιουλίου 1944 του Ναπολέοντα Ζέρβα και το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανταρτών του ΕΔΕΣ.
Μνημείο ΕΔΕΣ - ΕΟΕΑ
Από αυτό το σημείο περνούσε το νεώτερο και επίσης ιστορικό Ντερβένι, που ήταν σημαντικό πέρασμα και σταυροδρόμι του 1912 και της Εθνικής Αντίστασης της 10ετίας του 1940.
Πολύ κοντά και προς τα Β. υπάρχει η βρύση « Μήιλι » ως ένα κατάλοιπο του Ντερβενιού, που από τα Γιάννινα οδηγούσε από τους Βαρυάδες και την Ανατολική Λάκκα με τις διακλαδώσεις στα Μεσιανά – Νταλαμάνι προς Λέλοβα - Άρτα ή μέσω Ρουσιάτσας ( σ. Πολυστάφυλλο ) προς τον Λούρο - Πρέβεζα ή προς το Σούλι και Δυτική Λάκκα.
Βρύση Νότια της Μονής των Αποστόλων
Δυτικά των Μεσιανών και σε 300 περίπου μέτρα, από την κατηφόρα υψώνεται γήλοφος με μεγάλα δέντρα, με καλή ορατότητα προς ολόκληρη την Κεντρική Λάκκα και τα βουνά που την περικυκλώνουν και προς το σταυροδρόμι του Ντερβενιού που περιέγραψα.
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου
Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο Άγιος Δημήτριος, παλαιότερο μοναστήρι από αυτό των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οποίος κτήστικε από την ενορία Δερβιζιάνων κατά το έτος 1400 μ.χ.
Ο Άγιος Δημήτριος είναι απέναντι και φαίνεται καθαρά από τον άλλον τόπον του Νεώτερου Μαρτυρίου της 25-2-1945, στο Νταλαμάνι, όπου οι συγγενείς των θυμάτων και επιζήσαντες αντιστασιακοί, φρόντισαν και έγινε το Μνημείο των σφαγιασθέντων και ο Ναός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Και αυτοί περιμένουν τη Δικαίωση.
Άποψη Ι. Ναού Α. Γρηγορίου και Μνημείου.
Και οι δύο Ναοί –Μοναστήρια, βρίσκονται στην είσοδο του μεγάλου δάσους που έμεινε με το ξενικό όνομα Νταλαμάνι, από τη λέξη ντάλα που πιθανόν στα τούρκικα σημαίνει πολύ δυνατό, πολύ μεγάλο, π.χ. όπως οι παλαιότεροι θυμούνται τη φράση «ντάλα μεσημέρι».
Άποψη περιοχής
Αντίστοιχη ονομασία υπάρχει, στο πέρασμα - είσοδο, όπως και εδώ, στα Τσερίτσιανα. Αλλά και στην Ν. Τουρκία σε πέρασμα στενών υπάρχει η ίδια ονομασία .
Άποψη περιοχής
Αυτό το μεγάλο Δάσος, αυτό το Σταυροδρόμι, αυτό το σημαντικό πέρασμα, αυτός ο καθαγιασμένος πολλές φορές και μαρτυρικός Τόπος, που είναι ταυτόχρονα και ερημικός, φιλοξένησε τον Μακάριο.
Λεπτομέρειες από την περιοχή




Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ.

Μέσα στο δάσος σε 1000 περίπου μέτρα, νοτιοανατολικά του Αγίου Δημητρίου προς την Ρουσιάτσα, σε μικρό ξέφωτο της πλαγιάς υπάρχει ο Γκουμπές του Καλόγερου. ΄Έτσι προσδιορίζεται ακόμη και τώρα η θέση της καλύβας του Γέροντα.
Η σημερινή κατάσταση του ¨ Γκουμπέ¨

Πολύ κοντά της, χωρίς να φαίνεται από τους διαβάτες, υπήρχε ο δρόμος από τα Μεσιανά προς την Ρουσιάτσα.
Αυτό τον δρόμο πρόσφατα μερίμνη της Δημαρχίας Λάκκας Σούλη άνοιξε και ξεκαθάρισε το Δ.Δ. Δερβιζιάνων και έκαναν επισκέψιμη τώρα, την Καλύβα - Γκουμπές του Καλόγερου.
Η Καλύβα - Γκουμπές φαίνεται μόνο από τις κορυφές του Βούτσι ή Κακοσούλι υψόμετρο 1340 και 1553 μ., πάνω από το Αλογομάντρι , τη Λακκιά του Μαλάμου και την Μούργκα με υψόμετρο 1200 μ.
Λεπτομέρειες από την περιοχή

Εκεί στα τελευταία χρόνια εντοπίστηκε η πέτρινη βάση και περίμετρος της μικρής Καλύβας με υπόδειξη και βοήθεια του Αναστάσιου Μίχα. Είχε χαθεί από την ερήμωση, την κατάργηση του δρόμου, και την πυκνότητα του δάσους. Έντονο ενδιαφέρον έδειξε επί τόπου για τον εντοπισμό του κελιού και ο Πρόεδρος της Σουλιώτικης Συμπολιτείας, ο κ. Νικ. Στράτης.
Από ζωντανή διήγηση της γιαγιάς μου Βαρβάρας, θυγατέρα του ιερέα και εφημερίου Δερβιζιάνων Σωτηρίου Παπασωτηρίου, υπήρχε εκεί ένα φυσικό στέγαστρο, μια φυσική τρώγλη σε σχήμα τόξου, οπλισμένη από επάνω με ξύλα και παχύ στρώμα με χώμα.
Επί τόπου υπάρχουν άφθονα δρυόδενδρα και τζέροι που με το πλέξιμό τους δημιουργούν με το χώμα αδιαπέραστη από νερά και υγρασία στέγη.
Φυσικά ο Μακάριος με πέτρες είχε διαμορφώσει προστατευτικά τον χώρο, χωρίς να δίνει στόχο.
Όπως τονίζει ο Λαμπρίδης, βιβλ.10ο, μετά την υποδούλωση το 1798 και1799 των χωριών της Λάκκας από τον Αλή Πασά,σε αυτό το πέρασμα,σελ.44 και 45, δύο φρούρια ανέγειρε, ένα στη Μπογόρτσα και ένα « εις το ακρότατον των Δερβιζιάνων », στον Άγιο Δημήτριο .
Πράγματι στον Άγιο Δημήτριο υπάρχουν πολλά ερείπια του πύργου. Αυτά πρέπει να είναι από τον πύργο του Αλή Πασά και όχι από κελιά , διότι ο ναός δεν ήταν ποτέ Μονή επανδρωμένη.
Ερείπια του πύργου δίπλα από τον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου

Χαμηλότερα από το Κάθισμα του Γέροντα, στον Κάμπο του Πασά απλώνεται χώρος πρόσφορος για μεγάλο στρατόπεδο και η ποταμιά του Άνω Αχέροντα με αρκετά νερά.
Προς το ανάραχο αριστερά, υπάρχει η τοποθεσία και τα ερείπια «Φούρνοι» για τα στρατόπεδα. Εδώ ακριβώς είχαμε τις μεγάλες Νίκες των Σουλιωτών-Λακκιωτών το 1775 κατά του Κουρτ Πασά. ( ΣΤ΄Πόλεμος Κραψ.σελ. 109 ) . Ο ΄Άνω Αχέροντας είναι ο παραπόταμος των Αρχαίων ο Σελλήεις ,που εμείς τον λέμε ο Λακκιώτικος.



Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ.

Κανένας δεν γνωρίζει τον τόπο καταγωγής του, ούτε και το κοσμικό του όνομα. Και είναι απόλυτα δικαιολογημένο για εκείνα τα μαύρα χρόνια στα μέρη μας, διότι ο κατακτητής ξέσπαγε στους συγγενείς, όπως έγινε στους Γεωργάνους την ίδια περίπου εποχή με τον Πάπα-Ζήση που έμεινε στην ιστορία ως « Τσιρούκης ».
Το όνομα Μακάριος είναι όνομα από τον χορόν των Οσίων Πατέρων της Εκκλησίας. Όπως είναι γνωστό, όποιος έχει την επιθυμία και θέλει να γίνει Μοναχός, θα αρνηθεί τα του κόσμου. Προ της κουράς του τελείται μια κανονική τάξη ακολουθίας της αφιέρωσής του. Κατά την Χειροθεσία από τον επιχώριο Επίσκοπο ή τον κανονικό του Αντιπρόσωπο, επιλέγει ο ίδιος ένα όνομα απ΄ το αγιολόγιο της εκκλησίας και από αυτή την σημαντική ημέρα, με όλες του τις δυνάμεις και την βοήθεια της Θείας Χάριτος, φροντίζει να ομοιάσει τον Όσιο ή τον Μάρτυρα που ο ίδιος επέλεξε. Στην καθημερινή του πνευματική και σωματική του άσκηση, ξεχωριστή θέση έχουν οι αρετές της Υπακοής, της Ταπεινοφροσύνης, της Προσευχής, της Παρθενίας, της Ακτημοσύνης…
Για αυτή την περίοδο (1798-1804)είναι δύσκολο να βρεθούν στοιχεία και για τη σχέση του με συγκεκριμένο μοναστήρι ή Επισκοπή. Ακόμη και για την σύζυγο του καπετάν Μπαλάσκα Μαρία, που ήταν επώνυμη, ως θυγατέρα του Γιώρη Μπότσαρη και αδελφή του Κίτσου Μπότσαρη δεν γνωρίζουμε την κανονικότητα, όταν στην Αγία Παρασκευή - στο Κούγκι πήρε και αυτή ως Μοναχή, το όνομα Μακαρία, εκείνα τα δύσκολα για τους Λακκώτες και Σουλιώτες χρόνια 1798-1804.
Επικρατούσε τότε και μεταξύ των κληρικών της Λάκκας κάποια αταξία με τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιερόθεο λόγω της βίας από τον Αλή Πασά. Είναι γνωστές οι επιστολές προς τον Παραμυθίας Χρύσανθο. Στην φοβερά ταραγμένη εποχή και περιοχή ο Μακάριος ζήτησε την ηρεμία και την γαλήνη στο ελαφρύ θρόισμα των φύλλων των πανύψηλων δένδρων, στο κελάιδεμα των πουλιών και το λάλημα του τσαλαπετεινού.
Και για ποικιλία είχε τα δυνατά σιούγκραφα, τα ανεμοβόρια και τα ουρλιαχτά των ζώων του δάσους.
Η τροφή του ήταν λιτότατη χόρτα και φρούτα, που εύρισκε στα άγρια και ήμερα δέντρα.
Δεν γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση ήταν τα Μοναστήρια των Μεσιανών και Αγίου Δημητρίου εκείνα τα χρόνια και ως εφημέριος δεν βρήκα κάτι που να μνημονεύεται ως Μοναχός, σε ένα από τα δύο πριν από το τραγικό μαρτύριό του που θα περιγράψω παρακάτω.
Άλλωστε αυτά κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο του Αλή Πασά θα είχαν ερημώσει και ο ρόλος του Μακάριου ,έξω από αυτά, ήταν το άναμμα των καντηλιών, ως δέηση και ελπίδα. Εκεί αυτός ήταν ο ξωμερίτης και ο άγνωστος, όπως συνέβαινε ,τότε ακριβώς και με τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Κάτω από σκληρές πολεμικές συνθήκες και σε επικίνδυνο πέρασμα οι Μονές είχαν ερημώσει. Η Αποστολή του γέροντα ήταν το άγρυπνο μάτι στους Ιερούς τόπους, από την μαγαρισιά των Αγαρηνών.
Από αυτά τα μέρη πέρασε ο Κοσμάς ο Αιτωλός 3 φορές κατά τα 8 Ιεραποστολικά χρόνια στην ΄Ήπειρο (Λαμ.σ.69). Η τελευταία του ήταν την άνοιξη του 1779, τότε που άφησε τον Σαμουήλ (κατά κόσμον Σταύρον ή Ιωάννην Θεμελή ) κατά παράδοση, στους Γεωργάνους με κατεύθυνση Ρωμανό και Σούλι. ΄Ολων των γεγονότων που είχαν σχέση με το «ποθούμενο» προηγήθηκε το μαρτύριο του Πατρο-Κοσμά με διαταγή του Κουρτ-Πασά στο Κολικόντασι ,την 24 Αυγούστου 1779.
Αν ο Πάπα Ζήσης της Αγίας Παρασκευής Γεωργάνων, ο οσιοεθνομάρτυρας του 1801, συνδέονταν με τον Σαμουήλ της Αγίας Παρασκευής, είναι σίγουρο ότι και ο άγνωστος κοσμικά, Μακάριος, έχει σχέση με το Κούγκι και τον Σαμουήλ. Μακάριος και Πάπα-Ζήσης έδωσαν συνέχεια στο Μαρτύριο του Πατροκοσμά και ήσαν πρόδρομοι του Σαμουήλ, στις παραμονές της αινιγματικής «τελευταίας κρίσης».
Κατ’ επανάληψη οι πηγές, αναφέρονται στα γεγονότα του Μπάλα, και ο ίδιος μικρό παιδί τότε, έντονα ενθυμούμαι τον εντυπωσιασμό στους Γιωργανίτες από τις Σουλιώτικες Ιστορίες του Γάκη-Παπά, παιδί του Πάπανικόλα . Η Ευαγγελίστρια του Μπάλα ,μοναδική στα Σουλιωτοχώρια και αρχαιότερη της Σαμονίβας, συνδέεται με τον Πάτρο-Κοσμά. Ο σύγχρονος του Πάπα-Ζήση, Παπανικόλας, φτηνά την γλίτωσε από τον τύραννο.
Από τις « Κλεφτόγουρες » με τις φωτιές και τον καπνό, οι μυημένοι έπαιρναν τα μηνύματα, όπως στην αρχαιότητα.
Η στρατηγική θέση όμως, του ταπεινού Γκουμπέ - του Καλόγερου, του αθέατου από τα ποιο κρίσιμα σημεία και του ορατού από την Μούργκα , το Βούτσι , τη Λακκιά του Μαλάμου και το Αλογομάντρι ,ήταν ασύγκριτα ακαταμάχητη για πολύ καιρό.
Στο μοναδικό συμπαγές χριστιανικό κέντρο της Ηπείρου της Σουλιώτικης Συμπολιτείας, η Θεία Χάρη φώτισε τους προγόνους μας Λακκιώτες να υψώνουν, σε καίρια και εμφανή σημεία, μικρούς ναούς και προσκυνήματα, που συμβολίζουν και εμπνέουν υπομονή, αγωνιστικότητα ,θυσία.
Π.χ. Απέναντι από τον Άγιο Δημήτριο προς τα Κουπάκια, υπάρχει ο Άγιος Γεώργιος και προς Β., ο Άγιος Μηνάς, σε πολλά σημεία η Αγία Παρασκευή με κεντρική αναφορά σε εκκλησίες της Θεοτόκου.



Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ

Η χρονολόγηση του μαρτυρίου, προκύπτει από την σύνδεση της σύλληψης και των βασανισμών με τον Βελή Πασά, τον γιο του Αλή-Πασά.
Του Πάπα Ζήση το μαρτύριο, συνδέεται με τον άλλον γιο του, τον Μουχτάρ.
Τα γεγονότα που περιγράφω παρακάτω έγιναν κατά τη διάρκεια του 10ου πολέμου κατά των Σουλιωτών 1800-1803.
Το 1798 ο Αλή Πασάς νίκησε τους Γάλλους και υπέταξε την Πρέβεζα. Ο Σουλτάνος του έδωσε τον τίτλο του Βεζύρη με 3 αλογοουρές. Ταυτόχρονα τα παιδιά του, ο Μουχτάρ και ο Βελής αλώνιζαν την Λάκκα και περισσότερο με τα πουγκιά και λιγότερο με τα όπλα υπέταξαν και τα Λακκοχώρια.
Στο τέλος του1799 με μεγαλύτερο πουγκί και αξίωμα από τον Αλή Πασά, έγινε η αποχώρηση της φάρας του Γ.Μπότσαρη από το Παλαιοχώρι με άλλες 70 οικογένειες για το Βουλγαρέλι της ΄Αρτας.
Η κατάσταση για τους Λακκιώτες και Σουλιώτες ήταν τραγική. Κεφαλές στο Σούλι ήταν ο Φώτο Τζαβέλας και ο Καλόγερος Σαμουήλ.
Μούργκα,Βούτσι.Αλογομάντρι και Λακκιά του Μαλάμου.
Με Σουλτανικό φιρμάνι τον Ιούνιο του 1800, με 15.000 και με συμπαράταξη και άλλων δυνάμεων, επιτίθεται ο ίδιος ο Αλή Πασάς κατά της αδυνατισμένης πλέον Σουλιώτικης Συμπολιτείας.
Τα περισσότερα στρατεύματα είχαν σχέση με τα δυό φρούρια της Ρουσιάτσας και Δερβιζιάνων, με το πέρασμα της περιοχής, με την στρατοπεύδευση κ.λ.π.
Ο Μοναχός Μακάριος, ο άοπλος και σκελετωμένος στο κέντρο των γεγονότων, έβλεπε, άκουγε, μάθαινε, παρατηρούσε και έστελνε μηνύματα ανάβοντας τα Καντήλια στο Κελί του, στον Αϊ-Δημήτρη, στους Αγίους Αποστόλους στα προσκυνήματα, που ήταν και κωδικοποιημένα για τις κινήσεις και τον όγκο των Στρατευμάτων.
Δέκτης ο Σαμουήλ που γνώριζε καλά, ως ντόπιος Δερβιζανιώτης, όλη την περιοχή .
Μούργκα,Βούτσι.Αλογομάντρι και Λακκιά του Μαλάμου επάνω από το Ρωμανό,το Αλποχώρι Μπότσαρη και το Παλαιοχώρι Μπότσαρη.

Η πανωλεθρία του 1792 κατά θαυματουργό τρόπο επαναλαμβάνονταν και το καλοκαίρι του 1800 σε βάρος των Τουρκαλβανών και του Αλή Πασά. Αναφέρω για παράδειγμα: Κίνηση του ίδιου με το δαυλί αναμμένο το απόβραδο προς τον Αϊ Δημήτρη, σήμαινε μετακίνηση προς ανάλογη κατεύθυνση, άναμμα πολλών καντηλιών στο κελί του ή σε άλλο προσκύνημα σήμαινε ανάλογη στρατοπέδευση, σβήσιμο πολλών καντηλιών, σήμαινε αποχώρηση από το στρατόπεδο. Κάπως έτσι η πολύ διαφορετικά γίνονταν η μετάδοση πληροφοριών στο Σούλι. Πάντως εξασφαλίζονταν ο αιφνιδιασμός και η διάδοση του πανικού στους Τουρκαλβανούς.
Κανένας δεν αντελήφθηκε το παραμικρό ούτε διατυπώθηκε καμιά υποψία. ΄Αναγκάζεται από την απελπισία του ο Αλή Πασάς και καταφεύγει στην στενή πολιορκία. Με άλλον τρόπο κατάλληλα προσαρμοσμένον συνεχίζονταν η πληροφόρηση και κατά την στενή πολιορκία.
Τον Απρίλιο του 1802 ο Αλή Πασάς διορίζεται από την Πύλη με σουλτανικό φιρμάνι με τον τίτλο Ρούμελη Βαλεσί με 5 αλογοουρές, τον υψηλότερο, κι έτσι γίνεται ο ισχυρότερος πασάς του Ευρωπαϊκού τμήματος.
Η Οθωμανική Διοίκηση, ονόμαζε,Ρούμελη την Βαλκανική Χερσόνησο, δηλαδή χώρα των Ρωμηών. ΄Έτσι με νέα επείγοντα καθήκοντα προς τα βορειότερα, την Μακεδονία και την Θράκη, αναχωρεί για την Ανδριανούπολη, αφήνοντας στο πόδι του τον Βελή Πασά.
Επιστρέφοντας, διορίζει αρχιστράτηγο όλων των δυνάμεων τον Βελή. Ο Βελή Πασάς ένοιωθε περισσότερη ασφάλεια στα δυό κοντινά φρούρια των Δερβιζιάνων και της Μπογόρτσας, εποπτεύοντας από εδώ καλύτερα τις 4 προσβάσεις προς την Λάκκα και κινούμενος περιοδικά προς την Ανάληψη της Λίπας.
Και εκεί στη Λίπα, υπάρχουν σχετικά με τα γεγονότα, ερείπια με μεγάλη ορατότητα και προς τα Τσερίτσιανα.



Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Η συνεχιζόμενη προς το Σούλι πληροφόρηση για πολύ καιρό απασχολούσε έντονα τους αξιωματικούς, τους ηγέτες και το στρατόπεδο και οι έρευνες δεν κατέληγαν σε κανένα αποτέλεσμα.
Εσωτερικό Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Τέθηκαν σε παρατήρηση και οι κινήσεις του Καλόγερου και τον συνέλαβαν για ανακρίσεις όταν έφθασε με το δαυλί στον Αϊ-Δημήτρη.
Σαν πούπουλο σύρθηκε ο αδύναμος Γέροντας και τον παρουσίασαν στον Βελή Πασά ως ύποπτον.
Τον είδε κακομοιριασμένο και ταλαιπωρημένο, του έκανε σύντομη ανάκριση στα πρόχειρα και τον παρέδωσε για συνέχιση της ανάκρισης σε βάθος.
Για αρκετές μέρες τον ανέκριναν με όλους τους τρόπους, βασανιστικούς και μη, αλλά δεν έβγαινε από το στόμα του Γέροντα κανένα στοιχείο και καμιά πληροφορία για κάποιον συνεργάτη.
Προσεύχονταν, έδειχνε ατάραχος και γαλήνιος, ξεπερνούσε τις αφόρητες πιέσεις με υπομονή και καρτερία.
Εκεί κοντά στις όχθες του Άνω Αχέροντα σχηματίζεται μια μεγάλη Βύρα, αρκετά βαθειά και με πολύ νερό. Είναι γνωστή για τα ψάρια της αλλά και για κάποια ατυχήματα.
Πήραν τον Γέροντα και τον έφεραν στην Βύρα. Αφού μάταια τον απείλησαν για πνίξιμο, τον έριξαν μέσα.
Κατάπληκτοι τον έβλεπαν να πετάγεται επάνω στεγνός και λιγνός ,όπως ήταν πριν.
Για τον βασανισμό, διάλεγαν Τουρκαλβανούς, που είχαν χάσει σε αυτόν τον πόλεμο δικούς τους, για να έχουν περισσότερο φανατισμό και μίσος.
Η τύφλωση από το μίσος δεν άφηνε να δουν το Θαύμα και με ξύλινα ρόπαλα τον χτυπούσαν και τον ξανάριχναν στη Βύρα.
Το φαινόμενο επαναλαμβάνονταν και ο Μακάριος έβγαινε ανέπαφος από το νερό, ολόξηρος και καθαρός.
΄΄ Βύρα ΄΄ στον Αχέροντα
Γύρω-γύρω από την Βύρα, αλάλαζαν φωνάζοντας: « Αυτός ο θάνατος αξίζει στους εχθρούς του Αλλάχ και του πολυχρονεμένου μας αφέντη Αλή - Πασά… ».
Το διαπιστωμένο και ορατό Θαύμα δεν άγγιξε ούτε συνεκλόνισε τους δήμιους.
Το τιμημένο Ράσο και το βασανισμένο σώμα ήταν στεγνά μετά από τόσες βίαιες καταβυθίσεις και ανασύρσεις από τα νερά του Αχέροντα.
Οι δήμιοι πιο σκληροί και επίμονοι, πείσμονες και πιστοί στον Αλλάχ, παρέδωσαν τον Μακάριο στον Βελή Πασά, ζητώντας τον αποκεφαλισμό του.
Και εκείνος τους έκανε το χατίρι. ΄Έκοψαν το σεπτό Κεφάλι του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1802 σε κείνο το μέρος με εντολή του « γενναίου.. » πολεμάρχη και Αρχιστράτηγου των Τουρκαλβανών Βελή Πασά.!!
Από τότε η Βύρα αυτή πήρε το όνομα του Μακάριου και με κάποιες αλλοιώσεις από τα ορμητικά νερά, τα φερτά υλικά και την πάροδο 206 ετών μέχρι σήμερα 2008, παραμένει μνημονεύοντας τον Μακάριο και το Θαύμα. Με αυτό το όνομα αποκαλούνται μέχρι σήμερα όλα τα αγροκτήματα που είναι γύρω από την Βύρα που ποτίστηκαν και αγιάστηκαν με το αίμα του Μακάριου.
Σε αυτή τη Βύρα πνίγηκε το 1908 με 1910 το παιδί του Δημητρίου Ναστούλη ή Παπασωτηρίου που είχε πάει μόνο του για ψάρεμα.



ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΒΕΛΗ.

Το ίδιο βράδυ, ο Βελή Πασάς πετάχτηκε τρομαγμένος από τον ύπνο. ΄Έμεινε για λίγο ξυπνητός, ξανακοιμήθηκε και το ίδιο όνειρο - εφιάλτης του τάραξε τον ύπνο του.
Πιο έντονα και επίμονα το επόμενο βράδυ συνέβησαν τα ίδια. Ο αρχικός προβληματισμός, έγινε φόβος και κατόπι ένοιωθε τρόμο.
Φανέρωσε πρώτα το όνειρο στο επιτελείο του και σε φίλους του αξιωματικούς ζητώντας ερμηνεία στο όνειρο και στήριξη. Το όνειρο είναι το εξής:
Μπροστά στην είσοδο της σκηνής του, ο Βελή Πασάς βλέπει επίμονα έναν καβαλάρη σε κόκκινο άλογο.
Φορούσε Ρωμαϊκή στρατιωτική περιβολή και περικεφαλαία. Στο χέρι του κρατούσε αιχμηρό ακόντιο και πίσω από τον έφιππο, στα καπούλια, ήταν το αδύναμο γεροντάκι που τον είχε ανακρίνει πριν από 3 μέρες.
Του τον είχαν φέρει ως πληροφοριοδότη του εχθρού. Με τις ανακρίσεις δεν βρέθηκαν σε βάρος του στοιχεία. Με εντολή του όμως τον χάλασαν.
---«…Μετά από αυτό, που επίμονα μου συμβαίνει, έχασα τον ύπνο μου, δεν θέλω να νυχτώσει, έχω εφιάλτες, νοιώθω τύψεις και υποφέρω. Βλέπω τον καβαλάρη και τον αδύνατο γέροντα παντού ακόμα και στο ξύπνιο. Δεν με χωράει ο τόπος και προσπαθώ να ξεχάσω γυρίζοντας ταραγμένος εδώ και εκεί..».
Μια μέρα με τους αξιωματικούς του, επιθεωρώντας τα φυλάκια και τις διάφορες μονάδες στάθηκε και στο ύψωμα του Αγίου Δημητρίου. Μπαίνοντας στην εκκλησία, ο Βελή Πασάς, βρίσκεται μπροστά στη εικόνα του Αγίου Δημητρίου, τον καβαλάρη με τη Ρωμαϊκή στολή και την περικεφαλαία. Σταματάει απότομα και κάνει με φόβο βήματα πίσω αναφωνώντας :
«Αυτός είναι, που με το κόκκινο άλογο κουβαλάει τον γέροντα στα καπούλια και τον φέρνει στον ύπνο μου. Αυτός με απειλεί ζητώντας εκδίκηση..».
Άγιος Δημήτριοςτοιχογραφία
Οι αξιωματικοί βλέποντας την ταραχή του αρχιστράτηγου, δεν τόλμησαν ούτε να μιλήσουν, ούτε να τον ρωτήσουν, διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν την ταραχή και την άτακτη υποχώρηση από την Γκιαούρικη Εκκλησία.
Επιστρέφοντας το απόγευμα σιωπηλά και με σκέψεις προς τον καταυλισμό, ο πιο κοντινός του και έμπιστος τόλμησε παράμερα να τον ρωτήσει:
-- Πολυξάκουστε Στρατηγέ μας, μόλις μπήκες στη εκκλησιά των Ρωμιών, εκεί πάνω στο τσουμπάρι, μονολογούσες και απότομα βγήκες έξω. ΄Άκουσα από το στόμα σου , « αυτός είναι », και αν θέλεις πολυχρονεμένε, εξήγησέ μου τη σοβαρότητα του θέματος, που δεν καταλάβαμε τίποτα.
Οι άλλοι προπορεύονταν , οι δυό τους κοντοστάθηκαν και ο Βελής με σοβαρό βλέμμα προς την γη απάντησε:
-- ΄Όλοι σας είδατε στην πόρτα της εκκλησιάς των Γκιαούρηδων την εικόνα με τον καβαλάρη στο κόκκινο άλογο. Αυτός παρουσιάζεται στον ύπνο μου με τον γέροντα στα καπούλια. Με εντολή μου, πριν από λίγες μέρες του έκοψαν το κεφάλι...
Εκείνη την εποχή με τη βία χιλιάδες χριστιανοί ως κτίστες ,ξυλουργοί, εργάτες κ.λ.π. από διάφορα μέρη είχαν επιστρατευθεί και εκινούντο στη Λάκκα Σούλη για το γρήγορο χτίσιμο και εξοπλισμό των πύργων-φρουρίων για στενότερο αποκλεισμό του Σουλίου.



Ο ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΑΛΑΜΑΝΙ

Η συντροφιά διαλύθηκε, διότι ο καθένας πήγε στη μονάδα του και ο Βελή Πασάς κατευθύνεται στη σκηνή του. Πριν φθάσει, βλέπει την φρουρά του Αλή Πασά, του πατέρα του, και στη συνέχεια μπαίνει στη σκηνή που τον περίμεναν.
Η άφιξη του Αλή, ήταν ξαφνική, διότι το 1792 ,που έπαθε την μεγάλη πανωλεθρία, ήταν στη Μπογόρτσα (σ. Θεσπρωτικά Όρη ) και γνώριζε από πανικό, αλλά και πολύ πρόσφατα ζεματίστηκε από την Σουλιώτικη Λεβεντιά και από το Ρωμαίηκο Φιλότιμο. Πρόσεχε τη δική του ασφάλεια και προτιμούσε περισσότερο να εποπτεύει από το παλαιότερο σαράγι-φρούριο που είχε κάτω από τον Άί-Λια, στο Τόσκεσι ( σ. Αχλαδέα ) που ήταν και άμεση έξοδος προς τα Γιάννινα.
Οι συμπατριώτες του Τουρκαλβανοί, έχασαν την Ρωμηοσύνη τους από τότε που οι πρόγονοί τους έφυγαν από την Ορθοδοξία και έγιναν Μωαμεθανοί.
Αποχώρησε από τη σκηνή η συντροφιά του Αλή, για να βρεθούν μόνοι τους ο Βαλεσί Ρούμελη και ο πασάς Αρχιστράτηγος κατά την τάξη της Πύλης για το σοβαρό θέμα των Σουλιωτών που ήταν πολύ μεγάλο για την κραταιά αυτοκρατορία. Με τους Σουλιώτες είχαν ασχοληθεί τότε και οι μεγάλες Δυνάμεις του κόσμου, ο Μέγας Ναπολέων, η Αικατερίνη της Ρωσίας, η Αγγλία. Αλλά θα τα έλεγαν μαζί και ως Πατέρας με γιο. Κατά την ενημέρωση και τις συζητήσεις ο έμπειρος Αλής παρατήρησε την έντονη ανησυχία του Βελή και ο γιος άνοιξε τη καρδιά του στον πατέρα του:
-- Πατέρα, πριν από λίγες μέρες, επάνω εκεί στο ύψωμα, στην εκκλησιά των Ραγιάδων πιάστηκε ως κατάσκοπος των θέσεών μας, με ένα δαυλί αναμμένο ένας αδύνατος ασπρομάλλης γέροντας. Από τις έρευνες και ανακρίσεις δεν βρήκαμε άκρη και με εντολή μου έκοψαν το κεφάλι του Γκιαούρη. Από εκείνο το βράδυ παρουσιάζεται στον ύπνο μου καβαλάρης σε κόκκινο άλογο με τον γέροντα στα καπούλια, οπλισμένος και με περικεφαλαία.
Σήμερα τον είδα σε εικόνα που είναι στην εκκλησιά των ραγιάδων εκεί επάνω στο ύψωμα.
--Κατάλαβα, απάντησε ο Αλή Πασάς. Μυαλό δεν έχεις κουκούτσι. Τι κακό μπορούσε να κάνει ένα κοκαλιάρικο γεροντάκι με μια χούφτα κρυφοτούφηδες και κατσικοκλέφτες σε σένα, στον ξακουσμένο πατέρα σου Αλή Πασά και στο μεγάλο Βιλαέτι, νάχει δόξα ο Αλλάχ.
Με την κρυψίνοιά του, δεν έδειξε την δική του ανησυχία και φόβο, όπως γίνεται σε ένα στρατόπεδο. Οι δυό άνδρες βγήκαν από την σκηνή και για να ευμενίσει τον Άγιο Δημήτριο ο Αλής είπε στον Βελή:
----Αυτός ο τόπος που φαίνεται και από επάνω που δεν φαίνεται, όλο το δάσος και ο βοσκότοπος, όλα τα χωράφια που είναι γύρω από τον τόπο του φονικού και τις απέναντι δυτικά ράχες από σήμερα τις παραχωρώ στον Άγιο Δημήτριο. Στο εξής, οι καλλιεργητές μπαστινούχοι θα πληρώνουν το ίμορο και το δέκατο στην εκκλησιά αυτή .
Από τότε, ολόκληρο το δάσος Νταλαμάνι έγινε βακούφικο και συνεχίστηκε και μετά την πτώση του Αλή, από την νέα οθωμανική κατάσταση .
Δάσος στην περιοχή Νταλαμάνη







Αλλά και μετά από την Ελληνική απελευθέρωση ο απλός και πιστός Λαός της περιοχής έσωσε με ακρίβεια τα γεγονότα.
Οι οικονομικοί παράγοντες προσέγγισαν ανιστόρητα και ωφελιμιστικά μέχρι το 1955 τα σημαντικά γεγονότα του 1800.
Η χλιαρή προσέγγιση από την Εκκλησιαστική Διοίκηση, δεν ανέδειξε την προσφορά και το μαρτύριο του Μακαρίου.
Η πρόοδος και η ακμή της Μονής Μεσιανών οφείλεται στον μαρτυρικό θάνατο του Μακαρίου, που είχε ως συνέπεια την απόφαση του Αλή Πασά.
Μαθητές του Ελληνικού Σχολαρχείου επί Τουρκοκρατίας, διέσωσαν πολλά από το πνεύμα Θυσίας του Εθνομάρτυρα.
Εμείς μετανοιωμένοι για τις δικές μας παραλείψεις, παρακαλούμε τον Οσιοεθνομάρτυρα Μακάριο να μεσιτεύει για το έλεος του Χριστού για μας και όλη τη Λάκκα Σούλι που τον ξεχάσαμε.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Γκουμπές : Σχήμα τόξο χωρίς διέξοδο και χωρίς παράθυρο τεχνικός ή φυσικός η λεγόμενη τρώγλη.
Σούγκραφο : Ραγδαία και βίαιη μετά σφοδρού αέρος λεπτού χαλαζιού πτώση (χαλαζοκαταιγίδα ).
Κλεφτόγουρνες : Είσαν καταρχάς γούρνες όπου άνοιγαν οι αρματωλοί κλέφτες στο βάθος του γόνατου και καμουφλαζ για να είναι έτοιμοι για αιφνιδιασμό του εχθρού και εντός του στρατοπέδου του ή όπισθέν του και απλή ερμηνεία εκεί έψηναν το κρέας για την τροφοδοσία των.
Φωτιά : συνθηματικές φωτιές σε προσυμφωνημένο σχήμα – σύνθημα – με συνεννόηση των αντάρτικων ομάδων.
Κουπάκια : Περιοχή όπου κατά την παράδοση του τόπου ήταν μέρος που κατασκεύαζαν κουπιά για τις βάρκες της Αχερουσίας λίμνης που πιθανόν να ήταν στην περιοχή, όπως εικάζεται από τα ευρήματα οργανισμών που βρέθηκαν στην θέση ¨ Παλιόμυλος ¨ του Δ. Δ. Γεωργάνων.
Αλογοουρές : Βαθμός ιεραρχίας.
Βακούφι: Ιδιοκτησία εκκλησίας.
Ιερέας Λεωνίδας Ευαγγέλου Νίκας
3 Απριλίου 2008 Γεωργάνοι Λάκκας Σούλι
Τηλ.26540 - 31318 και 26540 – 31138

Βησσαρίωνα Νικ. Μπακόλα

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΒΑΝΟΣ
22 Ιουνίου























Ο Πρωτομάρτυρας Μ. Βρετανίας (209 μ.Χ)
Από την ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων






ΓΕΩΡΓΑΝΟΙ ΛΑΚΚΑΣ ΣΟΥΛΗ ΔΩΔΩΝΗΣ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2010




Βησσαρίωνα Μπακόλα


Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΒΑΝΟΣ
22 Ιουνίου






Εικόνα του Αγίου Αλβανού από το Αββαείο
.

Πριν από την επίσκεψή μου στον στον τόπο του μαρτυρίου εζήτησα για την έρευνά μου και το προσκύνημα, την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ. Βρετανίας κ.κ.Γρηγορίου , τον οποίο και θερμά ευγνωμονώ.







ΓΕΩΡΓΑΝΟΙ ΛΑΚΚΑΣ ΣΟΥΛΗ ΔΩΔΩΝΗ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Προλεγόμενα
Με την γειτονική μας χώρα, την Αλβανία, εκτός από τη Γεωγραφική συνέχεια μας συνδέει δυνατά το απώτερο παρελθόν, πριν από την κτίση της Ρώμης ιδιαίτερα η λατρεία των ίδιων θεών με κέντρο τη Δωδώνη.
Και οι νεώτεροι χωρισμοί εντός αυτής της Χώρας, σε Λιάπηδες, Τόσκηδες και Γκέγκηδες προέκυψαν περισσότερο λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους και λιγώτερο από άλλους παράγοντες.
Κάποιοι Τσάμηδες συμπεριφέρνται ως Νεογενίτσαροι.
Πριν από 30 και πλέον χρόνια κάποιος μορφωμένος από τον Ασπρόπυργο, ο χημικός Κ. Σ. Ρόδης ,περήφανος Αρβανίτης, κατέγραψε σε δυό μικρά βιβλία, ΝΤΗΧΕΤ--ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ το ένα(1978) και ΟΥΜΠΟΡΑ το άλλο 1980, την γνήσια γλώσσα των γονιών του,τα ανόθευτα Αρβανίτικα που δεν είχαν υποστεί τις νεώτερες επιρροές.Κομμάτια ατόφια Ομηρικά.
Θυμήθηκα κάποιο λεξιλόγιο του Μαργαρίτη, διάβασα με προσοχή τα Πελασγικά του Ιάκωβου Θωμόπουλου (1912) και στηρίχτηκα θεωρητικά στην προσέγγιση -διατριβή του αείμνηστου π.Ρωμανίδη.
«Ο Μέττιος Φουφέτιος,ο Λατίνος Βασιλεύς της υποστηρίζει ότι οι Ρωμαίοι του Τύλλου Οστιλίου (672-640),Λατίνου Βασιλέως της Ρώμης, δεν είναι πλέον αμιγείς Έλληνες,ενώ οι Αλβανοί του είναι ακόμη αμιγείς΄Ελληνες..», σελ.17 της ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ,Θεσ/κη 2002.
Δεν αναφέρω προσωπικά βιώματα και άλλες προσεγγίσεις.
Αναφέρω αυτά, για να εξηγήσω, το ότι οι πρόγονοι Αλβανοί, ως συνειδητοί Ελληνογενείς πληθυσμοί δεν είχαν ανάγκη ανάπτυξης άλλης γραπτής Γλώσσας, διότι η Ελληνική Γλώσσα ήταν η Γλώσσα τους.
Και στο Λεξικό της Ελληνοαλβανικής του Μάρκου Μπότσαρη ( Γιοχάλα,1993 Β΄έκδ) το 1/3 των λέξεων είναι εκκλησιαστικές.
Οι σημερινοί Αλβανοί με την συνεχή αναζήτηση του Ευδαιμονισμού απομακρύνονται και από την πραγματική τους ταυτότητα.
Οι Σουλιώτες με την Ρωμαίηκη κόκκινη σημαία με τον άσπρο σταυρό Ηπ.Ετ. τ. 254/99 σελ.1)δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους.
Ο Ρωμαίηκος αετός των Αλβανών χωρίς τον Σταυρό τους προσφέρει αλαζονική περηφάνια σκιπιτάρικη μόνο.
Τον Σταυρό τον διατήρησαν οι Νότιοι Σλαύοι, οι Σέρβοι που προσπαθούν να νοιώθουν Έλληνες. Για τους Ελληνογενείς πληθυσμούς της Αλβανίας είναι ευκολότερο, διότι οι Μπεκτατσήδες, έχουν κάποια μνήμη Ρωμηού.
Στην Ευρώπη προβληματίζονται για τον Άγιο Αλβανό και ο Άγιος Ελευθέριος με την αγία Άνθια μητέρα του, με βοήθησαν στις σκέψεις μου να ασχοληθώ με τον ΄Άγιο Αλβανό.
Η Σύναξη των κοινών Αγίων και των κοινών Ηρώων είναι ανάγκη για να γίνει το «Ποθούμενο»του Πάτρο- Κοσμά.
Από κοινού, αν η θέλησή μας εκδηλωθεί έντονα προς Ένωση, όλοι οι σωβινιστές, όλοι οι πατριδοκάπηλοι, όλοι οι Εθνικιστές ,όλοι οι εγκληματίες, που είναι λίγοι και τα ίδια άτομα, θα απομονωθούν.
Ανάμεσα στο Λαζαράτι και τη Δερβίτσανη υπάρχει ο Ναός της Αγίας Βαρβάρας που είχε μετατραπεί σε δεξαμενή νερού. Βρέθηκα ανήμερα στη γιορτή της στο Θαύμα της επαναλειτουργίας την 4η Δεκ. 2004 (Ηπ.Ετ. τ.294/05 σελ.362--365)…
Με καλή θέληση,όλα είναι δυνατά.
Βησσαρίων Μπακόλας
Γεωργάνοι Λάκκας Σουλίου 4η Δεκεμβρίου 2010
Α΄-.Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΒΑΝΟΣ
22 Ιουνίου
1.Εισαγωγικά
Το καλοκαίρι του 2010 με βάση το κέντρο του Λονδίνου( Russel Square) προσπάθησα μέσα από Μουσεία, Βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία και ολιγοήμερες εξορμήσεις προς την Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Γερμανία να διακρίνω κατάλοιπα της Ρωμηωσύνης στη Δυτική Ευρώπη.
Οι πολύ συνοπτικές, έστω επιφανειακές αναζητήσεις , είχαν ως βάση το πολυδιαβασμένο και εντυπωσιακό για μένα βιβλίο του αείμνηστου π. Ιωάννου Ρωμανίδου ΡΩΜΗΩΣΥΝΗ, (έκδ.2002 Θεσσαλονίκη).
Η Φραγκοσύνη με την σκληρή τοποθέτηση του Καρλομάγνου από το έτος 798 και μετά, εναντίον των Ρωμαίων, απέβλεπε στην εξαφάνιση της Ρωμαΐηκης Εθνικής Συνειδήσεως και του θεμελιωμένου από τον Μέγα Κωνσταντίνο Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού.
Αυτή η Ρωμαίικοι Εθνική Συνείδηση , διατηρήθηκε μέχρι την επανάσταση του 1821 και αποτυπώθηκε από τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό στην τελευταία στροφή του Εθνικού μας Ύμνου, την 158η.
Τούτο, αν ίσως μελετάτε
Εμπρός σας τον Σταυρό
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
Και κτυπήσατε εδώ.
Απευθύνεται στην Φραγκόφρονη ηγεσία της Ευρώπης και τους Γραικύλους με έμμεση αναφορά στο «εν τούτω νίκα» και στον θεμελιωτή της Ρωμηωσύνης τον Μέγα Κωνσταντίνο,που στην Ευρώπη αναφέρεται, μόνο στη πόλη της Αγγλίας,York.
Από εκείνα τα παλαιά χρόνια με την παραποίηση της Γλώσσας, με την Δυτική Θεολογία, με την αλλαγή ονομάτων προσώπων και τόπων, με την συνεχή υποτίμηση των «Γραικών», με τη θεωρία περί φυσική καταγωγής των δήθεν ευγενών , τη δημιουργία των Τάξεων κ.λ.π.,αγωνίζονται μέχρι σήμερα για την εξαφάνιση ό,τι έχει σχέση με τη Δυτική Ρωμανία.
Αν και πέρασαν πολλοί αιώνες συστηματικής προπαγάνδας και διωγμών, με κορύφωση τις Σταυροφορίες, η Ρωμανία δεν εξαλείφεται.
Η ηγετική Ελίτ τα τελευταία χρόνια με τους θεωρητικούς τους, όπως ο πολυαναφερόμενος Κίσινγκερ,στράφηκαν με όλα τα μέσα κατά του Κέντρου του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Και εδώ ακριβώς είναι το σύγχρονο πρόβλημα για το Γένος, διότι μετά την παταγώδη κατάρρευση του άθεου Ανατολικού υπαρκτού σοσιαλισμού, η εκκοσμικευμένη Δυτική ηγετική Ελίτ αποκαλύπτεται διαπλεκόμενη βαθιά με τους δικούς μας Φραγκογραικύλους.
Αυτούς προωθεί ως δική της προέκταση, ως Ευγενείς με φυσική καταγωγή, ως ηγετική ομάδα, σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον Πολιτικοοικονομικό.
Αν στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια υπάρχει κρίση των Οικουμενικών Αξιών της Ρωμηωσύνης που αγγίζουν και τις κοινωνίες των λαών, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους σοβαρούς Επιστήμονες και τους λαούς στη Δύση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την αντίδραση στη Γαλλία και την Ιρλανδία για το δημοψήφισμα του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Η Παγκοσμιοποίηση δεν δύναται να αλώσει την Μνήμη των Λαών με την όποια μορφή βίας.
Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα με πρώτο αυτό του Αγίου Αλβανού στην Μεγάλη Βρετανία.


2.Η σύμπτωση




Από εκδήλωση τον Οκτώβριο του 2010 στο Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινοπουλιτών

Την 13η Αυγούστου 2010, από νωρίς βρέθηκα στην πόλη του SAINT ALBANS,22 μίλια ή 32 χιλιόμετρα στα βόρεια του Λονδίνου.
Οι εθνικιστές της Αλβανίας στην πολύπαθη Χειμάρα, είχαν δολοφονήσει τον Αριστοτέλη Γκούμα που είχε το θάρρος στο σπίτι και στο μαγαζί του να μιλά την μητρική του γλώσσα, την Ελληνική.
Τα Βορειοηπειρωτικά μοιρολόγια, τα μακρόσυρτα και πολυχρόνια έφτασαν αμέσως και στο Λονδίνο.
Η Αλβανική Αστυνομία και τα Αλβανικά ΜΜΕ παρουσίαζαν το τρομερό έγκλημα, ως ατύχημα.
Από τους πρώτους, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος τοποθέτησε το σοβαρό θέμα στη σωστή βάση του.
Αυτά με βασάνιζαν εκείνη την ημέρα, περπατώντας στο Λόφο του Πρωτομάρτυρα της Μεγάλης Βρετανίας Αγίου Αλβανού.
Αυτοί οι Ελληνογενείς πληθυσμοί της Ελληνικής Χερσονήσου ,όπως οι Αλβανοί, γιατί επιμένουν και συνεχίζουν την αγριότητα των Γενιτσάρων;
Γιατί τόσο απάνθρωπο μίσος θολώνει τον νου μας σήμερα;
Δεν είναι αυτή η ταυτότητά τους.

3-Το ξεχασμένο και αποκρυπτόμενο υπόβαθρο

Ο Ελληνισμός στην Αρχαιότητα ποτέ δεν λειτούργησε ως ένα ενιαίο Κράτος. ΄Ήταν όμως το σημείο αναφοράς, ως Γένος, ως Πολιτισμός, ως Έθνος με τοπικές αποκλίσεις στη Γλώσσα, στη θρησκεία κ.λ.π.
Από τα πολυάριθμα και εξόχως ανταγωνιστικά μεταξύ των Κράτη –Πόλεις, τρία διακρίθηκαν ως ηγεμονικά: το κράτος της Σπάρτης, το κράτος των Αθηνών και το Κράτος της Ρώμης.
Η ενότητα ήταν το ζητούμενο και το όραμα από τα χρόνια του Τρωικού Πολέμου. Μετά την άλωση της Τροίας οι Ελληνογενείς Τρώες στρέφονται προς τα δυτικά.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την κατάργηση των Πόλεων –Κρατών, ανοίγοντας τον Ελληνικό Πολιτισμό με όργανο την Ελληνική Γλώσσα στα βάθη της Αφρικής και της Ασίας σε οικουμενική διάσταση.
Το όνειρο του Ελληνισμού για Ενότητας και προς την Δύση το προσπάθησε και ο Πύρος καταργώντας τις πόλεις—κράτη.
Και οι δύο όμως, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Πύρος ,που είχαν κοινές εξ αίματος ρίζες, με τους Μακεδόνες και τους Ηπειρώτες, προετοίμασαν τον θρίαμβο της Ρώμης.
Εδώ υπό την έμπνευση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και της Σπαρτιατικής Δυναμικής δημιουργείται το Ρωμαϊκό Σύστημα Διοικήσεως που ολοκλήρωσε την οικουμενικότητα του Ελληνισμού από την Σκωτία μέχρι τον Περσικό Κόλπο.
Το σκληρό Ρωμαϊκό Δίκαιο δημιούργησε τον Ρωμαίο πολίτη με υπερεθνική τη συνείδηση και με σαφή αναφορά στα Ελληνικά χαρακτηριστικά.
Η αλαζονεία όμως, της Εξουσίας και η λατρεία της Δύναμης δημιούργησαν στην ίδια την Ρώμη και στους ηγέτες της, εκφυλιστικά φαινόμενα διάλυσης και παρακμής.
Ο σταυρικός θάνατος του Κ. Η. Ι. Χ. και η λυτρωτική Ανάστασή Του, ο καθαγιασμός της Ρώμης με τους χιλιάδες μάρτυρες, μεταξύ των οποίων και οι Απόστολοι Παύλος και Πέτρος, έσωσαν από την διάλυση την απέραντη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πέρα από την υπό κατάρρευση Κοσμική Ενότητα, δημιουργείται η Πνευματική Ενότητα της Αυτοκρατορίας. Από τον κοσμικό Ορθό Λόγο της Ελληνικής Σκέψης η ανθρωπότητα πέρασε στην Υπέρβαση της Θείας Αποκάλυψης.
Η λεγόμενη PAX ROMANA απέκτησε νέα Πνοή και Νέο Κέντρο.

4-Ο Σύγχρονος Προβληματισμός: Γνώση ή Πίστη ;

Πώς τότε ο ξένος Ρωμαίος στρατιώτης, κατακτητής στην Αγγλία, κυριεύτηκε ξαφνικά από Πνεύμα Αγάπης, Θυσίας και Αυτοθυσίας σε μια βορεινή και ψυχρή Χώρα;
Μήπως από εθνικισμούς, παραμερίσαμε πρότυπα Αγίων και Ηρώων, όπως έγινε με τον Γεώργιο Καστριώτη;
Από το 209 μ.Χ τιμάται η μνήμη του Αγίου Αλβανού στην Ευρώπη και στην Αμερική από τους Προτεστάντες, τους Καθολικούς και τους Ορθοδόξους (από τους Ρώσους περισσότερο)και εορτάζεται κάθε χρόνο την 22 Ιουνίου.
Πριν από δύο χρόνια είχα παρουσιάσει από τον Πρωινό Λόγο Ιωαννίνων εικονογράφηση του Αγίου από την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου του ESSEX.
Παρακάτω θα αναφερθώ σε ιστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με τον Ρωμαίο Πρωτομάρτυρα στρατιώτη, Άγιο Αλβανό.
Αναγκαστικά ο σημερινός τρόπος σκέψεως και η Εκπαίδευση στην Ευρώπη κυριαρχείται από τον τεχνικό Πολιτισμό .
Υπάρχουν όμως, και λειτουργούν οι αποτελεσματικές αντιστάσεις, οι γονείς δεν παραδίδουν τα παιδιά τους για γενιτσαρισμό, και Αξίες του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού φέρουν ισορροπίες στην δυναμική επέλαση του λεγόμενου Εκσυγχρονισμού.
Η Χριστιανική και η Ρωμαϊκή Ιστορία συναντιόνται στη Ρώμη και η κατανόηση της εποχής μετά από 2000 χρόνια είναι δύσκολη, διότι τότε όλες οι εργασίες ,ειρηνικές και πολεμικές, ήταν χειρωνακτικές.
Ο χρόνος και ο τόπος τότε ως έννοιες, είχαν για την σκέψη μακρές διαδικασίες προσέγγισης.
Αυτά κυρίως αφορούν τη Νοησιαρχία.
Η περίπτωση όμως του Αγίου Αλβανού, που μαρτύρησε το 209 μ.Χ. σε μια Χώρα, όπως η Μ. Βρετανία, που ακόμα κυριαρχεί στον κόσμο με τον Τεχνικό Πολιτισμό, θέτει σήμερα στην ίδια την Δύση τον μεγάλο προβληματισμό για το δίλημμα Γνώση ή Πίστη.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την εκκοσμίκευση του Ευρωπαϊκού λεγομένου Συντάγματος, που στα γενόμενα δημοψηφίσματα δεν πέρασε ή βρήκε δυσκολίες.
Και σημειώνω αυτά διότι πάντα στριφογυρίζει στο μυαλό μου ο Λόφος του Μαρτυρίου και του Αποκεφαλισμού του Πρωτομάρτυρα αυτής της Χώρας για τον οποίο τώρα ,γίνεται λόγος ανακήρυξης ως προστάτη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τώρα έχουν τον Άγιο Γεώργιο.
Στο Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας οι Άγγλοι για τις ανάγκες των εκεί ενόπλων δυνάμεων, το 1840 έκτισαν τον Άγιο Γεώργιο. Τώρα είναι Ορθόδοξος Ναός.
Ο Άγιος Γεώργιος είναι ο Προστάτης των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων όπως, τουλάχιστον προς το παρόν και στη Χώρας μας.

Χιλιάδες είναι οι προσκυνητές από όλο τον κόσμο, άλλοι από Πίστη,άλλοι ως Ερευνητές, άλλοι ως επισκέπτες του Μουσείου , του Συγκροτήματος του Παλαιού Μοναστηριού και του τεράστιου ιστορικού Ναού.
Σήμερα είναι το Αββαείο, η έδρα του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου και ο Ναός του Αγίου Αλβανού.
Εμείς οι Έλληνες που τακτικά πηγαίνουμε στο Λονδίνο περισσότερο γνωρίζουμε το Κέντρο με τα καταστήματα και κάποια Μουσεία ή θρηνούμε μόνο για την κλοπή από τον Παρθενώνα.
Θα μας έδενε περισσότερο όμως και με τον μη κοσμικό κόσμο της Μεγάλης Βρετανίας και περισσότερο με τους γείτονές μας Αλβανούς, αν στο πρόγραμμά μας είχαμε και αυτό το Ρωμαίηκο Μοναστήρι, το πολύ κοντινό στο κέντρο.
Θα ήταν μια άλλη εμπειρία σε ένα ανθρώπινο προάστιο,όπως είναι η πόλη του SAINT ALBANS.
Η πρόσβαση είναι εύκολη με όλα τα μέσα και η απόσταση 22 μίλια ή 35 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου.
Ίσως τα μάτια μας να έπεφταν και σε κανένα Κοιμητήριο.
Αυτοί κρατούν την Ελληνική αυτή λέξη, με πνευματικό περιεχόμενο.
Σε μας τους Ορθόδοξους κυριάρχησε η μηδενιστική λέξη νεκροταφείο, για να περάσουμε γρήγορα και στην καύση του ανθρώπινου σκηνώματος. Μου είπαν ότι το προβλέπει ο νέος Αυτοδιοικητικός Νόμος.





5.-Λίγα ιστορικά στοιχεία για τον Άγιο Αλβανό




Από Wikipedia/Saint Alman Martyr

Στη Ρωμαίηκη πόλη Βερουλάμιουμ (Verulamium), ζούσε ένας αξιωματούχος της Ρωμαίηκης Λεγεώνας,ως Ρωμαίος Πολίτης στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ.(200…+)παγανιστής το θρήσκευμα, γνωστός λόγω καταγωγής, με το όνομα Αλβανός.
Οι ερευνητές Άγγλοι βιογράφοι δεν προσδιορίζουν με ακρίβεια την καταγωγή του, μνημονεύουν με ερωτηματικό την Ιταλία προφανώς από τον τόπο Διοικητικής εξάρτησής του,σημειώνουν όμως και την πιθανότητα γέννησης στη Ρωμαίηκη πόλη Βερουλάμιουμ.
Νοτιοδυτικά της σημερινής πόλεως και σε έκταση 150 στρέμματα σώζονται πολλά κατάλοιπα αυτής της πόλεως των Ρωμαίων.
Εκεί λειτουργεί ομώνυμο Μουσείο στο οποίο φυλάσσονται ή καταγράφονται τα σχετικά με το μαρτύριο του Αγίου Αλβανού και του Αγίου Αμφίβολου για τον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω.
Διατηρείται ακόμα ακριβώς η ελληνική λέξη Αμφίβολος, ως μια μαρτυρία της επικράτησης της Γλώσσας μας, ως επίσημης ακόμη και στα απόμακρα και βόρεια μέρη της Αυτοκρατορίας.


Ο Πρώτος Χριστιανός Μάρτυρας στη Μεγάλη Βρετανία: Ο Άγιος Αλβανός.






Από Wikipedia/Saint Alman Martyr


Πριν από το 200 μ.Χ. η διδασκαλία του Χριστού είχε φθάσει και στη σημερινή Αγγλία και είχαν γίνει πολλοί Χριστιανοί.
Εκείνη την εποχή είχαν και ιερέα σε αυτή την Ρωμαϊκή πόλη Βερουλάμιουμ. Από το 50 μ.Χ. είχε αναγνωρισθεί ως έδρα της Ρωμαϊκής Επικράτειας και οι πολίτες είχαν αποκτήσει δικαιώματα του Ρωμαίου Πολίτη.
Δεν σώθηκε το όνομά του και έμεινε στην τοπική Παράδοση με το Ελληνική λέξη Amphibalus,Αμφίβολος λόγω του παρακάτω περιγραφόμενου βασικού επεισοδίου.
Σίγουρα υπήρχε απόσταση κοινωνική, μεταξύ της εκεί Ρωμαϊκής άρχουσας τάξης και του ντόπιου πληθυσμού και ακριβής καταγραφή ονομάτων σε εποχές Διωγμών είναι δύσκολη και δευτερεύον θέμα, που υπερκαλύπτεται από τα γεγονότα.
Το 1968 ο ιστορικός Άγγλος Τζων Μόρρις ( John Morris) με τις έρευνές του ξεκαθάρισε, σχεδόν οριστικά για το έτος Μαρτυρίου του Αγίου Αλβανού και το τοποθετεί το 209 μ.Χ.
Τότε αυτοκράτωρ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο Σέπτιμος Σεβήρος (Septimius Severus) και κατά τα έτη 208-209 μ.Χ. ήταν στη Μεγάλη Βρετανία για σοβαρά προβλήματα.
Οι κατηγορίες κατά των Χριστιανών ήταν σε έξαρση και η έκδοση διατάγματος Διωγμών ήταν του Σεβήρου.
Ο ιστορικός Μόρρις στηρίζεται σε γραπτή αναφορά του 3ου Αιώνα η οποία βρέθηκε στο Τουρίνο, η οποία αγνοείται από την Venerable Bede.
Ο αξιωματούχος Ρωμαίος Πατρίκιος με το όνομα Αλβανός, παγανιστής ή ειδωλολάτρης ο ίδιος άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του σ’έναν άγνωστο καταδιωκόμενο από Ρωμαίους Στρατιώτες, που ήταν ιερέας των Χριστιανών.
Ο άγνωστος καταδιωκόμενος είχε επισημανθεί από την ιδιαίτερη ιερατική στολή των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Οι αρχές της πόλης Βερουλάμιουμ με επιμονή αναζητούσαν τον ιερέα για πολύ καιρό και ήταν αδύνατο να φανταστούν ότι τον έκρυβε ένας αξιωματούχος ειδωλολάτρης.
Ο ιερέας ζώντας κρυφά στο σπίτι του Αλβανού αποσύρονταν τακτικά σε κάποια γωνιά της κατοικίας και τελούσε προσευχόμενος με θέρμη,δεήσεις,παρακλήσεις κ.λ.π. τα οποία τράβηξαν την προσοχή του φιλόξενου Αλβανού.
Ζήτησε να γνωρίσει τον Κύριο και την Λατρεία των Χριστιανών και τελικά με την θεία Βάπτιση από τον διωκόμενο ιερέα έγινε και ο ίδιος Χριστιανός, απαρνούμενος τον παγανισμό και την ειδωλολατρία.
Και ήταν αυτό εξαιρετικά τολμηρό εκείνα τα χρόνια ,διότι η θρησκεία είχε γίνει σοβαρή κρατική υπόθεση διότι και οι ίδιοι οι αυτοκράτορες είχαν απαίτηση θρησκευτικής λατρείας.
Όταν οι στρατιώτες ήλθαν στο σπίτι, ο Αλβανός αντάλλαξε τα δικά του ρούχα με αυτά του ιερέα και άφησε τον εαυτό του να συλληφθεί αντί του ιερέα και να οδηγηθεί στις διωκτικές αρχές με αυτή την στολή και μετά στο δικαστήριο.
Ενώπιον των αρχών και των δικαστών με θαρραλέα φωνή διακήρυξε: «Εγώ λατρεύω και πιστεύω στον αληθινό και ζωντανό Θεό, ο οποίος δημιούργησε όλα τα πράγματα…». Αυτά τα ίδια λόγια επαναλαμβάνονται στις προσευχές μέχρι σήμερα στο Αββαείο του Αγίου Αλβανού.
Οδηγήθηκε στις φυλακές σ’ ένα νησί Chanty,βασανίστηκε για να θυσιάσει στους θεούς των Ρωμαίων και μετά τον έφεραν ενώπιον του Ρωμαίου Διοικητή στη πόλη Βερουλάμιουμ.
Αυτός διέταξε τον θάνατον με παραδειγματικό αποκεφαλισμό.
Τον έσυραν κατά μήκος του μικρού ποταμού Ver και τον ανέβασαν στην κορυφή του παρακείμενου λόφου.
Από τότε μέχρι σήμερα διατηρείται η ονομασία του δρόμου και του λόφου Holywell Hill, αρχίζοντας από τον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό, μέχρι την κορυφή λόφου του τελικού μαρτυρίου.
Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στη βάση του δρόμου,όπου σήμερα υπάρχει γέφυρα.
Ο Άγιος Αλβανός πέρασε το ποτάμι χωρίς να βραχεί σε κανένα μέρος του σώματος.
Στέγνωσε το ποτάμι σε κείνο το σημείο.
Αλλά και ο αποκεφαλισμός ήταν εντυπωσιακός για το πλήθος, διότι ένας από τους εκτελεστές αρνήθηκε να εκτελέσει την διαταγή και δήλωσε ότι γίνεται χριστιανός.
Αυτός εκτελέστηκε αμέσως μετά τον Πρωτομάρτυρα της Αγγλίας ΄Άγιο Αλβανό και έγινε ο δεύτερος Βρετανός χριστιανός μάρτυρας.
Γρήγορα βρέθηκε ένας άλλος εκτελεστής. Μετά την απαίσια πράξη του αποκεφαλισμού πετάχτηκαν έξω τα μάτια του. Από τον λόφο του αποκεφαλισμού κύλησε η κεφαλή του Αγίου Αλβανού προς τον ποταμό και εκεί που σταμάτησε ξεπήδησε νερό. Η πηγή του νερού υπάρχει μέχρι σήμερα.
Στην Αγγλία συναντήθηκαν και μελετήθηκαν τόσο, όσο πουθενά αλλού, οι δικοί μας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.
Φαίνεται, ότι και οι δύο επηρέασαν την δογματική προσέγγιση των Καθολικών και των Προτεσταντών με Ορθολογικά κριτήρια, του Εγωισμού και του Συμφέροντος.
Το Ρωμαίηκο φιλότιμο της Θυσίας και της Αυτοθυσίας, είναι άγνωστο ή χλιαρό στη Ηγετική Δύση.
Η ανάμνηση των θαυμάτων όμως, του Αγίου Αλβανού, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Δυτικό Πολιτισμό, παραμένει ζωντανή στη Δύση.
Η δυτική προσέγγιση του Αφιλότιμου μας πέρασε ως δείγμα καθυστέρησης το Ανατολικό Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια,διότι δεν το κατανοούν οι ίδιοι, και εμείς, τρομάρα μας, το δεχτήκαμε ως προοδευτικό.
Αυτά έχουν το Πνεύμα Θυσίας.
Η Τρόικα μάλλον δεν μας γνωρίζει καλά και πολύ μας προκαλεί, διότι αν μας πιάσει το Φιλότιμο θα τα καταφέρουμε μόνον με «…τον άρτον ημών τον επιούσιον..» και θα αμυνθούμε ως Ελληνόψυχοι Ορθόδοξοι.
΄Έτσι θα βρούμε πολλούς συμμάχους στις Δυτικές χώρες, που ευλαβούνται με πολλούς Ναούς , τον ξεχασμένο από εμάς και τους γείτονές μας, Άγιο Αλβανό, που τιμάται στην Ευρώπη και στην Αμερική, ακόμα και στην Ουάσινγκτον.
Αλλά και ο ιερέας είχε την ίδια τύχη, ως τρίτος μάρτυρας, με το όνομα όπως έχουμε αναφέρει, Αμφίβολος.
Στον λόφο του Μαρτυρίου του Αγίου Αλβανού ,όπου και ο Τάφος του,υπάρχει και ο Τάφος του Αγίου Αμφίβολου.
Οι μελετητές για τον χρόνο του Μαρτυρίου είχαν προκαλέσει πολλές συζητήσεις με προτάσεις για τα έτη 209,254 ή 304.
Φαίνεται τελικά να επικρατεί η εισήγηση του Τζων Μόρρις το 209. Η παγκόσμια εορτή του Αγίου Αλβανού καθορίστηκε η 22α Ιουνίου.
Επίσης ξεκαθαρίστηκε και η σύγχυση με έναν άλλον Άγιον Αλβανό του Mainz,που μαρτύρησε το 406 μ.Χ.

6.-Η μίζερη Ελλάδα μπορούσε να πιστεύει, ότι είναι μεγάλη Πνευματική Δύναμη


Οι Αλβανοί είναι Ελληνογενείς πληθυσμοί από την Αρχαιότητα με σημείο κοινής αναφορά το Μαντείο της Δωδώνης.
Περισσότερο, από τα Πελασγικά χρόνια ακόμη, αυτά τα φύλα είχαν τα βλέμματά τους προς την Ιταλική Χερσόνησο, αλλά η γνήσια παλαιότερη γλώσσα τους, έχει Ελληνικές ή κοινές από την Πελασγική Γλώσσα.
Ως Ρωμηοί και αυτοί απλώθηκαν σε πολλά μέρη, περισσότερο στη Δύση και ανάδειξαν και αυτοί στα χρόνια της Ρωμανίας πολλούς Αγίους και Ήρωες.
Μέχρι το 1850 από κοινού θεωρούσαμε τον Γεώργιο Καστριώτη, το Σκερντέμπεη Εθνικό μας ΄Ήρωα.
Οι ίδιοι, είναι περήφανος Λαός και διατηρούν συμβολικά τον Αετό της Ρωμανίας.
Το Ισλάμ μας διαίρεσε και συνεχίζει να μας διαιρεί ακόμη, επειδή οι πολιτικές ηγεσίες για τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα στρέφονται προς άλλες επιλογές, αφήνοντας έναν καθαρά Ελληνογενή λαό με κρίση ταυτότητας.
Οι Εθνικισμοί του 19ου αιώνα κατάστρεψαν την Ελληνική Χερσόνησο από τον Δούναβη και κάτω, την Ρούμελη κατά την Τουρκική βιβλιογραφία που σημαίνει χώρα των Ρωμηών.
Δεν ελευθερώθηκε η πρωτεύουσα των Ρωμηών ,η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Νέα Ρώμη, διότι έτσι το ήθελαν οι Μεγάλοι και Δυνατοί.
Ας δούμε όμως την ζωντανή Ρωμηωσύνη στη Δύση, όπως αυτή ακόμα εκφράζεται από τον Ναό του Αγίου Αλβανού στην Αγγλία,ως πολιτιστική προσέγγιση.
Ανήκουμε πολιτιστικά μεταξύ της Δύσεως και της Ανατολής με δικά μας χαρακτηριστικά.
Ο ευδαιμονισμός επιδιώκεται από τα δύο μέρη του Χριστιανικού κόσμου της Δύσεως και του Μουσουλμανικού κόσμου της Ανατολής.
Ιστορικά και διαχρονικά και οι δύο κόσμοι κινούνται σε βάρος μας. Εμείς γνήσιοι κληρονόμοι των Αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας συχνά και αδικαιολόγητα παρασυρόμεθα εύκολα με αυτή την Δυτικοανατολική υλιστική θεώρηση του Ευδαιμονισμού.
Οι Αλβανοί, από αιώνες στράφηκαν Ανατολικά προς τον Ισλαμικό Ευδαιμονισμό και αργότερα προς την Κομμουνιστική Ουτοπία.
Ακόμη ψάχνονται με μεικτή απόκλιση προς την Δύση και την Ανατολή.
Τώρα, παραβλέποντας το δικό τους πολιτιστικό υπόβαθρο ,χτίζουν με βάση την λατρεία της Δύναμης και της Βίας την Ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας, έτοιμοι να ξαναγίνουν τσιράκια άλλων Δυνάμεων.
Η Ελλάδα δέθηκε με τα συμφέροντα του Δυτικού Κοσμικού Ευδαιμονισμού και τώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση με κρίση ταυτότητας πρώτα και μετά με κρίση
Οικονομική.
Πνευματικό είναι το μεγάλο έλλειμμα της Ελλάδος . Η Ελλάδα αναγνωρίζεται ως η Μεγάλη Πνευματική Δύναμη στον κόσμο με την ανεκτίμητη Ελληνορθόδοξη Κληρονομιά.
Ο βίαιος εξισλαμισμός της Ρούμελης κατά την τουρκική ορολογία, ως χώρα των Ρωμηών (των Βαλκανίων) εξυπηρέτησε την Ιδεολογία του Καρλομάγνου και συνεχίζει όπως απέδειξαν τα γεγονότα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Κοσόβου και την επαπειλούμενη αναταραχή.
Οι Θρησκευτικοί πόλεμοι μαίνονται γύρω μας από πολύ καιρό και εκφράζονται ως πόλεμοι συμφερόντων και όχι Αξιών, όπως αυτή της δήθεν Δημοκρατίας που ασύστολα καπηλεύονται.
Η Ορθοδοξία με το Συνοδικό Σύστημα και η Δημοκρατία με το αληθινό Αντιπροσωπευτικό Σύστημα δίνουν διεξόδους στα προβλήματα με ειρηνικό τρόπο και αποτρέπουν πολέμους.
Εγωϊστές και συμφεροντολόγοι ιεράρχες είναι αδιανόητο να γίνουν και Συνοδικοί και το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τους βουλευτές μας, που αυτοανακηρύσσονται ως σωτήρες.
Αυτήν ψάχνουν στη Δύση, όπως ο ίδιος, διαπίστωσα.
Αυτό επιβεβαιώνεται με τα πολλά Ορθόδοξα Μοναστήρια που ξεφυτρώνουν από την Αλάσκα και κάτω στην Αμερική και την Ευρώπη.
Αυτό αποκαλύπτεται από πολλά συγγράμματα ξένων κορυφαίων Πανεπιστημιακών, όπως το « Ποιος σκότωσε τον Όμηρο» ή το «Χορεύοντας μόνος».







Β΄-Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Στον λόφο Holywell Hill

1.-Ο Καθεδρικός Ναός και το Αββαείο του Αγίου Αλβανού







Η Νότια θέαση του Ναού, από αποτύπωση στα μέσα του 19ου αιώνα, που βασικά παραμένει, με λίγες διαμορφώσεις.

Από το βιβλίο: The Alban Guide, John Watkis,U.K.2000,σελ.16και 17

Αυτός είναι ο Καθεδρικός Ναός, το Αββαείο και η Εκκλησία του Αγίου Αλβανού που κτίστηκε προς δόξα και τιμή του Πρωτομάρτυρα Βρετανού ακριβώς στην ίδια θέση του τελικού μαρτυρίου.








Οι έρευνες του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (John Morris και συνεργάτες εκτός από την ακριβή του μαρτυρίου ημερομηνία 22 Ιουνίου 209,τείνουν να αποδείξουν ότι ο Ρωμαίος Πολίτης Αλβανός κατά το πρότυπο του Ρωμαίου Πολίτη Αποστόλου Παύλου είναι και Πρωτομάρτυρας, όχι μόνο της Βρετανίας ,αλλά Πρωτομάρτυρας ολοκλήρου της Λατινικής Ευρώπης.(σελ΄4 και25).
Από τα πρώτα χρόνια, ο τόπος μαρτυρίου και ταφής έγινε τόπος προσκυνήματος και θαυμάτων από πολλούς χριστιανούς.
Χτίστηκε αρχικά ξύλινος Ναός στον Λόφο και δημιουργήθηκε μοναστηριακή οργάνωση .
Τον τάφο του Αγίου Αλβανού επισκέφτηκε το 429 ο επίσκοπος Auxerre και μετέπειτα Άγιος Γερμανός.
Εδώ έμεινε κατάπληκτος, περιγράφοντας την αφοσίωση, τον σεβασμό και την ευλάβεια της εκεί χριστιανικής Κοινότητος και πήρε ένα μέρος από το άγιο λείψανο του Αγίου Αλβανού.
Το μέγεθος της πρώτης μονής είναι άγνωστο και κατά τον χρονογράφο του Παρισιού Mathehew καταστράφηκε από τους Σάξονες το 586.
Ο Mathew, ήταν μοναχός στο Μοναστήρι του Αγίου Αλβανού από 1217 μέχρι την κοίμησή του 1259,ήταν χρονικογράφος, καλλιτέχνης και Ερευνητής.
Ασχολήθηκε πάρα πολύ με πολλά χειρόγραφα και την αντιγραφή των και θεωρούνται σήμερα ως σημαντική πηγή για ιστορικούς.
Κατά τον 8ο αιώνα ο βασιλέας Offa ΙΙ της Μερκίας θεμελίωσε το Αββαείο και αναδιοργάνωσε το Μοναστήρι σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βενεδίκτου, σε στον Holywell Hill μέχρι το ποτάμι και σε μεγάλο μήκος.
Χρησιμοποιήθηκαν υλικά από την παρακείμενη Ρωμαϊκή πόλη.
Κατά το 890 οι Δανοί λεηλάτησαν το Αβαείο και πήραν και τα λείψανα του Αγίου.
Είναι ένα από τα κυριότερα Κέντρα ενδιαφέροντος στους επόμενους χρόνους των χριστιανικών ταραχών στη Δυτική Ευρώπη.
Προστέθηκαν κάμαρες, υψώθηκαν αψίδες, τέθηκαν στο συγκρότημα πάρα πολλά Αγγλοσαξονικά στοιχεία, αλλά δεν αλλοίωσαν τον Ρωμανικό χαρακτήρα και το Σταυροειδές σχήμα.
Τα Ρωμανικά χαρακτηριστικά τα σεβάστηκαν, τα συντήρησαν, τα ανάδειξαν και τα τελευταία χρόνια μπαίνουν στον Ναό των πολλών αιώνων πολλά Βυζαντινά ή Ρωμανικά όπως οι ίδιοι γράφουν.
Εκεί πήραμε και τις εικόνες που αναφέρθηκαν σε αυτό το κείμενο.
Εντυπωσιακός και επιβλητικός είναι ο κεντρικός Πύργος—Καμπαναριό με πολλές καμπάνες, ο μοναδικός που διατηρείται από τον 11ο αιώνα.
΄Έχει πολλά πατώματα ,44 μέτρα ή 144 πόδια ύψος και η στέγη του τώρα είναι επίπεδη, ενώ παλαιότερα η στέγη ήταν πυραμιδική.
Από τις παλιές μεγάλες καμπάνες, δεν σώζεται καμιά. Στα άκρα κατά μήκος του Ναού υπήρχαν και 2 άλλοι μικρότεροι πύργοι.

2.-Βασικές Πληροφορίες

Τοποθεσία:Στην Ομώνυμη Πόλη Saint Albans, της Κομητείας Hertfordshire της Αγγλίας.
Εκκλησιαστικές πληροφορίες: Υπάγεται στην Αγγλικανική Εκκλησία,της Επαρχίας Caterbbury, είναι έδρα Μητροπόλεως με την ίδια ονομασία από το 1877 και για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο:WWW.stalbanscathedral.org.uk
Κτηριακές πληροφορίες: Για την εικόνα της σημερινής εποχής το συγκρότημα άρχισε να κατασκευάζεται το 1077 με προσθέσεις μέχρι το 1877.
Το αρχιτεκτονικό ύφος είναι Ρωμανικό και λίγα γοτθικά στοιχεία.
Σχήμα Σταυροειδές με μήκος, όπως προαναφέραμε,167,8 μέτρα και πλάτος 58,5 μέτρα.
΄Ένας διάσημος Μαθηματικός και Αστρονόμος ο Richard, ως Ηγούμενος,(1297-1336 ) δημιούργησε ένα διάσημο ωρολόγι, που δεν υπάρχει τώρα.
Μήκος κυρίως Ναού 84 μέτρα, ο μεγαλύτερος κατά μήκος καθεδρικός στο Ηνωμένο Βασίλειο , πλάτος κυρίως Ναού 23 μέτρα και ύψος 43,9 μέτρα.
Είναι και ενοριακός Ναός. Αξιοσημείωτο είναι το ότι νεαρός της περιοχής που ζήτησε να γίνει μοναχός απορρίφθηκε από το Αβαείο. Είναι ο Nicholas Breakspear που έγινε μοναχός στη Γαλλία και το 1154 εξελέγη Πάπας με το όνομα Ανδριανός IV, ο και μοναδικός Αγγλικής καταγωγής.
Παραμένει μέχρι σήμερα, ο δεύτερος σε μήκος Καθεδρικός Ναός στη Μεγάλη Βρετανία,168 μέτρα με τον μοναδικό όρθιο και εντυπωσιακό Νομαρδικό Πύργο ύψους 44 μέτρων από τον 11ο αιώνα

3.-Παγκόσμιο πολιτιστικό Κέντρο .
Στον τόπο του Μαρτυρίου συνέβησαν πάρα πολλά σημαντικά γεγονότα, πόλεμοι, θρησκευτικές συγκρούσεις κ.λ.π.
Το ενδιαφέρον για το Μοναστήρι ήταν έντονο από βασιλείς, από ποντίφικες ιδιαίτερα κατά τις Σταυροφορίες, από μεγάλες Προσωπικότητες, μεγάλους επιστήμονες , από μεγάλους μουσικούς, συγγραφείς και Πανεπιστήμια.
Πολλές φυλές, κατακτητές, Βαρόνη και Δούκες, Σάξονες, Νορμανδοί, Βρετανοί Σκωτσέζοι, Ουαλλοί και Άγγλοι με σεβασμό ή από συμφέρον ασχολήθηκαν με τον Άγιο Αλβανό, τα λείψανά Του, τον μεγάλο Ναό Του, για δύο περίπου χιλιετηρίδες.
Σημειώνουμε ιδιαίτερα το ότι εκεί στο Μοναστήρι Του, το έτος 1253, διαμορφώθηκαν οι σκέψεις, διατυπώθηκαν σε κείμενα και τελικά έγινε η υπογραφή της περίφημης Magna Carta που απετέλεσε την απαρχή και την βάση των αρχών του Κοινοβουλευτισμού.
Το ίδιο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Πνευματική ανάπτυξη της Μεγάλης Βρετανίας με τα περίφημα σχολεία του και εργαστήρια αντιγραφής χειρογράφων.

Η είσοδος τώρα είναι από την Νότια Πλευρά όπου είναι και η Νότια πτέρυγα.
Εδώ υπάρχει το Κέντρο Υποδοχής των Προσκυνητών και των επισκεπτών.
Υπάρχει βιβλιοπωλείο και κατάστημα εκκλησιαστικών ειδών και στον 1ο όροφο λειτουργεί μεγάλη βιβλιοθήκη με 15.000 βιβλία.
Καθημερινά τελούνται τα προβλεπόμενα από το Αγγλικανό Δόγμα τελετές, βαπτίσεις, γάμοι, προσευχές . Κάθε Παρασκευή γίνεται λειτουργία κ.λ.π. κατά το Ρωμαιοκαθολικό Δόγμα. Γίνονται και Ορθόδοξες λειτουργίες από την Ρωσσική εκκλησία.
Ελπίζω να συνεχίσω, περιμένοντας και υποδείξεις αναγνωστών.





22 Ιουνίου


Από την ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων










Πριν από χρόνια(17-9-2007) είχα παρουσιάσει από τον Πρωινό Λόγο Ιωαννίνων άλλη εικόνα του Αγίου από την Ορθόδοξη Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου του ESSEX Mεγ. Βρετανίας.





ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΝΙΚ.ΜΠΑΚΟΛΑΣ
Πάρεδρος Παιδ.Ινστ.-Επιθεωρητής
Dip.Ed.,B.Ed., B.Pol.Sc.,ProDr.Ed.(3952/82ΔΙΚΑΤΣΑ)
Αγίου Κωνσταντίνου 17 Παλλήνη,153.51
Τηλ-FAX 210-6031874, κ.6974771776
EMAIL: Vissarionbakolas@yahoo.gr